Terug naar het verleden...Brieven vol emotie

 Met deze iets wat dramatische titel (maar mag een mens soms wat dramatisch zijn?!) ga ik eindelijk zitten voor het schrijven van een nieuwe blogpost alhier.
Iets wat ik veel vaker zal moeten doen...YES i KNOW... maar wat me ondanks mijn grote liefde voor het geschreven woord tot nog toe niet al te best af gaat. Dus geen sorry's meer...geen...oepsén...of maaaaren.... maar gewoon gaan zitten en tikken wat van mijn hoofd en hard op papier (al is dat dan in digitale vorm) wil en misschien wel moet.
En op deze bevrijdingsdag 5 mei 2022 is het niet vreemd om tegelijk met het vieren van onze vrijheid na te denken over ons eigen verleden. want ja niet alle oorlogen in deze wereld zijn voor de buitenwereld zicht en voelbaar.
Dan heb ik het natuurlijk over zaken als huiselijkgeweld, misbruik en mishandeling dat in vele huizen in onze wereld verschillende rollen speeld, maar angstvallig voor de buitenwereld word achter gehouden. Zo ook in mijn leven is dat gedaan en gebeurd en het word stilaan tijd om sluiers te gaan lichten en rookschermen te verjagen.
Tijdens het graven in mijn opgeslagen documenten stuite ik dan ook op de materie die ik vandaag met jullie blog lezers en lezeressen wil delen. In de gedachte dat dat een begin maakt aan het lichten en verjagen van voorgenoemde verschuilmethoden.
In dit geval ga ik met jullie delen een aantal brieven die ik jaren geleden noodgedwongen aan mijn gezinsleden (moeder, vader, broer en zus) schreef in de hoop daarmee woorden te kunnen geven aan wat ik dacht en voelde. Ik uit mezelf altijd al beter op papier dan in welke andere vorm van communicatie ook. Al ben ik soms nog zo'n spraakwaterval. 
Het heeft helaas destijds niet gezorgd voor eerlijke dialoog tussen mij en het gezin en weer een aantal jaar later zelfs tot nog een serie brieven waarin ik niet anders kon dan het contact voorlopig te verbreken.  Maar dat is weer voor een andere keer.
 het onderstaande eerste stukje text plaatste ik boven elke brief. ik zal deze in de brieven hieronder niet herhalen.
Het is raar om deze brief(ven) te schrijven op een dag die eigenlijk heel vredig

en veilig zou moeten zijn.
Maar mijn gevoel zegt me dat ik er klaar voor ben nu.
Deze brief(ven) liggen eigenlijk al een aantal jaar op mijn tong maar de tijd

was er niet klaar voor.
Ik schrijf deze brief(ven) niet om mensen te kwetsen maar 

er zijn een aantal zaken  binnen ons gezin die ik uitgesproken wil hebben

om het boek van het verleden definitief dicht te mogen en kunnen klappen.
Uit respect voor ieder gezinslid schrijf ik ieder  een eigen brief

zodat de ontvanger(s) zelf de keuze kunnen maken de informatie ervan

voor zichzelf te houden of met het gezin te delen.
De uiteindelijke beslissing om deze brieven te schrijven

kwam door veel gesprekken en een opdracht van mijn huidige therapeute.
Die opdracht houd in dat ik als ik daar de tijd rijp voor vind,

ik het door de geschiedenis gekwetste kind in mij  vrij en los kan gaan laten.
Dit heb ik nodig om het boek van het verleden dicht te laten gaan

en ik dat boek  in de boekenkast op kan gaan bergen.
De reden dat ik dit per brief doe is dat er door emoties gedreven

er vaak dingen gezegd worden die kwetsend kunnen zijn.
De eerste brief (namen geannonimiseerd) is van mij aan mijn vader:
Lieve papa,
Ik herinner me heel goed hoe mooi rustig en gelijkwaardig onze relatie vroeger

was, Jij was mijn grote held, Mijn veilige haven.
Je begreep mij, stuurde mij met liefdevolle handen over die weg

die het leven heet.
Ik heb als klein kind een diep respect voor je.
Mijn  papa weet alles en kan alles.
Wij begrepen elkaar zonder daar woorden voor nodig te hebben.
Waarschijnlijk omdat we zo het zelfde zijn.
Niet alleen met onze kwaaltjes en pijntjes maar ook in karakter.
Ik herken me in je en ik denk dat jij je ook in mij herkend.
Ik dacht vroeger dat zo'n band voor het leven is.
Dat er niemand is die het zou kunnen breken.
Toch lieve papa kwamen er scheuren in, door de gebeurtenis in ons gezin

dat ons allemaal heeft getekend.
Ik heb als kind alleen nooit begrepen waarom onze band ineens ook

scheuren begon te vertonen.
Ik heb zelfs lange tijd gedacht dat je me niet meer wilde omdat

ik misschien wel teveel op mama leek en je niet herinnerd wilde worden

aan de vrouw die zo overduidelijk je hart had gebroken.
Ik probeerde de perfecte dochter voor je te zijn....

probeerde zelfs mama te worden om die scheuren in onze band

te plakken voor hij zou breken.
Maar die scheuren waren niet te lijmen.
Iedere keer als ik een scheur dicht had bleek er op een andere plaats

een nieuwe scheur voor terug te komen.
Ik weet nu dat mijn deel in dit verhaal was dat ik probeerde een rol aan te nemen

die niet voor mij bedoeld was.
Dat ik in mijn kinderlijke naïviteit dacht dat ik misschien

zelfs het hele gezin bij elkaar kon houden,

als ik maar hard genoeg aan de touwen bleef trekken.
Maar dat was onmogelijk omdat ons gezin al niet meer compleet was

en de touwen waaraan ik trok dus aan een paar bomen waren vastgeknoopt

in plaats van aan elkaar.
Het spijt me oprecht dat ik die verkeerde rol op me heb genomen

en misschien op die manier voor verwarring heb gezorgd.
Wat mij echter diep heeft gekwetst is

dat er van de rol die ik aannam (de moeder rol dus) ook langere tijd gebruik is

gemaakt.
Terwijl  jij en mama dit hadden moeten zien en jullie beider plicht als ouder

hadden moeten gebruiken om mij terug in de rol te plaatsen waar ik thuis hoorde.
De rol van het kind of de jong volwassene.
In mijn ogen hebben jullie jezelf teveel in je eigen pijn verdronken

om te kunnen zien dat de verhoudingen niet meer klopte.
De laatste anderhalf jaar heb ik hier herhaaldelijk met mijn 

therapeute over gesproken.
En steeds weer liepen die gesprekken uit op een gevoel van gekwetstheid,

onzekerheid en machteloosheid.
Ik mis een gevoel van erkenning van jullie kant uit.
Het kleine meisje diep in mij wacht op waardering en erkenning

zodat ze verder kan gaan met groeien en uiteindelijk

een plaats kan krijgen in het geheel.
Zolang het kind in mij moet blijven wachten op dat waar ze zo naar verlangd,

kan ik als volwassen vrouw niet verder.
Ik wil dolgraag zelf een gezin stichten.
Die wens zit dieper dan iemand ooit kan vermoeden.
Maar daarvoor moet ik uit de kleine rol kunnen stappen

om zelf groot te worden zodat ik mijn kind(eren) een veilig, rustig en liefdevol leven kan garanderen.
Liefs Marloes    
Ik kreeg hierop pas maanden later een brief van mijn vader, waar ik helaas alleen maar meer door gekwetst ben.
De volgende brief was die aan mijn moeder
Lieve Mama,
Onze relatie is altijd heel wankelig geweest voor mijn gevoel.
Ik plaatste als kind, papa op een groot voetstuk ik kan me voorstellen dat

daardoor jou pogingen om een stevige band met me te krijgen

erg heeft bemoeilijkt.
Ik wil hiervoor allereerst mijn excuses aanbieden.
Ik kan niet plaatsen waarom de band met papa vele malen groter is

dan mijn band met jou, maar vermoed dat het veel met herkenning

van mezelf in jullie te maken heeft.
Vroeger kon ik niet goed begrijpen waarom

jij het erg lastig lijkt te vinden echt volledig contact met me te maken.
Ik vind dat heel moeilijk te beschrijven hoe ik dat bedoel.
Het is net of je niet op mijn onvoorwaardelijke liefde durft te vertrouwen.
Lange tijd heb ik gedacht dat ik iets gedaan had in mijn leven wat tot

die gevoels breuk heeft geleid.
Zelfs dat mijn geboorte een fout was,dat ik nooit geboren had mogen worden.
Maar nu ik ouder wordt en steeds meer in mijn eigen leven

en ons leven als gezin graaf ben ik tot inzichten gekomen

die laten zien dat dat niet volledig waar kan zijn.
Ik denk dat jij door de ervaringen met je eigen moeder

niet hebt kunnen ervaren hoe een band tussen moeder en kind hoort te voelen.
Begrijp me alsjeblieft niet verkeert lieve mama,

dit is geenszins als verwijt bedoeld maar als erkenning.
Ik wil ook geenszins beweren dat je niet van me houdt en hebt gehouden,

want ik weet heel goed dat dat wel degelijk zo is.
Ik wil alleen laten zien dat ik een afstand voel waar 

ik zelf niet goed mee om weet te gaan.
Hopelijk heb ik me zo een beetje duidelijk verwoord zonder je te kwetsen.
Ik weet ook dat je je gevoel niet zomaar kan veranderen,

dat verwacht ik ook helemaal niet.
En ik heb met de tijd geleerd jou gulle giften te zien als jou manier

van laten weten dat je van me houdt.
Maar vaak verlang ik naar een arm om me heen

een knuffel of troostende woorden in plaats van een mooi boek of een ontbijtje.
Ik wil nogmaals benadrukken dat het geenszins de bedoeling is je te kwetsen,

als dat zo is spijt me dat oprecht.
Dit was iets wat ik al heel lang aan je kwijt wilde zodat het kind in mij rust krijgd en verder kan gaan.
En ik groot kan groeien en mijn verlangen naar een gezin een kans kan geven.
Liefs Marloes
Mijn moeder heeft met me gepraat maar bleef zichzelf daarin verschuilen achter haar muren. wel heeft ze me op mijn verzoek later nog geschreven over haar zwangerschap van mij en over haar gevoelens daarin. dat heeft me wel een beetje geholpen, maar ook teleurgesteld.
De volgende is de brief aan mijn Zus 
Lieve E,
Ik kan me jammerlijk weinig herinneren van hoe we vroeger als zussen

met elkaar omgingen.
We gingen ieder onze weg denk ik.
Toch is het eerste wat in me opkomt als ik aan het woord zus

denk een gevoel van strijd.
Het vechten om de beste te zijn.
Het vechten om die tweede plaats.
Een onzichtbare strijd die gestreden of niet,

veel tussen ons heeft ingestaan en nog vaak tussen ons in staat.
Ik heb me ten opzichte van jou nooit een gelijke gevoeld.
Altijd was jij de veel slimmere grote zus,

die altijd voor elkaar kreeg wat ze wilde.
Alles wat jij deed en doet wordt in mijn  ogen door iedereen

gezien als knap en sterk.
Voor jou leven was/is altijd de volle aandacht.
Ik heb altijd heel hard moeten schreeuwen voordat men naar mij wilde luisteren.
En nog heb ik vaak het gevoel dat ik alleen maar gehoord wordt als ik gil.
Want wie wil er nu luisteren naar een kind in een volwassen lichaam,

die haar leven vuld met “onnuttige” dingen zoals voor haar man zorgen

en het huis schoon houden en de diep gekoesterde wens om een kind

te mogen opvoeden.
Terwijl er een grote zus is...die een spannend leven lijd,

met haar dure baan en haar prachtige verre reizen,

veel mooiere verhalen kan vertellen.
Nu ik groter ben en steeds verder graaf in mijn verleden

zie ik dat dat beeld van mij vertekend is door een ander heel belangrijk persoon

in mijn leven.
Onze vader....die als klein kind al mijn grote held was, mijn beschermer,

maar die de duistere kant heeft  te pronken met dat wat hem

status zou kunnen bezorgen.
Mijn hart brak keer op keer als hij met jou pronkte omdat

je hoge cijfers haalde, dokter wilde worden en zo perfect leek te zijn.
Terwijl ik als ik geluk had slechts een klein klopje op mijn schouder kreeg

als er in zijn ogen iets goed was gedaan.
Mijn hart schreeuwde en scheeuwd op zo'n momenten om aandacht en erkenning.
Ik zie nu dat jij waarschijnlijk heel hard hebt moeten knokken

om de trots van papa te krijgen en te behouden.
En zie dat deze verhoudingen onze relatie met elkaar op scherp heeft doen staan.
En dat spijt me.
Wat mij wel kwetst is dat jij mij vaak geen ruimte geeft

om mijn verhaal te vertellen, om te laten zien 

waarom ik kies voor het leven dat ik nu heb.
Ik weet alleen niet of je dat bewust doet of

omdat dat oude gewoonten zijn die zijn voortgekomen uit

de situatie van knokken voor je plek in ons gezin.
Dit is dus geen verwijt maar meer een vraag om

het in de toekomst zo te kunnen gaan doen dat we allebei gelijk staan.
Als ik je met deze brief heb gekwetst spijt me dat,

maar ik moest dit kwijt om het kind in mij rust te kunnen geven.
Liefs Marloes
Ik heb van mijn zus nooit echt reactie gehad. en het gesprek dat ze met me dacht te voeren zal vol met verwijten zonder ook maar een sprankje zelfkennis en zelfschuld. teleurstellend dus. veranderd gedrag heb ik zeer zeker niet waar genomen.
En de laatste van de rij. de brief aan mijn broer.
Lieve J,
Om eerlijk te zijn vind ik de brief aan jou een van de moeilijkste,

omdat je al vanaf kleins af aan heel diep in mijn hart zit.
Mijn grote stoere maar altijd lieve zorgzame broer,

die niet zo makkelijk zegt dat ie van me houdt maar dat wel al meermaals

heeft laten zien.
Schreef ik net aan E dat ik me heel weinig van mijn relatie

vroeger met haar kan herinneren, van onze relatie herinner me ik des te meer.
Ik keek altijd tegen je op....en doe dat nog heel vaak.
Je hebt me vroeger niet zo zeer gekwetst door wat je tegen me zei,

het was meer dat jij altijd mijn tweede veilige haven was geweest

en die viel ineens ook weg in een periode dat ik die plek juist heel

erg hard nodig had.
Mijn  grote beschermende broer...liet me in de steek.
Ik kon dat toen niet goed begrijpen.
Nu ik ouder ben en graaf in ons verleden als gezin

heb ik wat nieuwe inzichten gekregen,

die me laten zien dat jij niet uit vrije wil mij in de steek liet.
Het was de situatie en de verwarrende scheve verhoudingen in ons gezin

waarvan ik denk dat de meeste invloed heeft gehad op dat moment.
Het spijt me dat ik de situatie toen misschien alleen maar verwarrender

voor jou heb gemaakt waardoor je je niet zo hebt kunnen gedragen

zoals je dat eigenlijk had gewild.
Ik heb wel heel veel respect voor het feit dat jij me als enige in ons gezin

je excuses voor jou gedrag hebt gemaakt.
Want grote broer, herinner jij je die avond in onze keuken aan de eettafel

nadat ik had opgebiecht een einde aan mijn  leven te hebben willen maken.
Waarbij papa alleen maar kon roepen waaraan hij het in godsnaam verdiend had

en zichzelf verzoop in medelijden.
Je kwam bij me zitten en vertelde mij dat het je speet

dat je het me vaak zo moeilijk had gemaakt.
Door dat te zeggen lieve J, gaf je mij  de erkenning die ik nodig had

om verder te kunnen.
Ik koester dat moment vanaf die dag als een geschenk.
Ik hoop dat je jezelf de fouten tegenover mij ook hebt kunnen vergeven.
En zo niet, hoop ik dat je dat alsnog vanaf de dag van vandaag zal doen.
Liefs Marloes
Van te voren was ik er al op ingesteld dat ik van mijn broer geen reactie zou gaan krijgen.
zo zit hij nou eenmaal in elkaar en het was en is ook goed zo.
ik had niet echt veel verwijten naar hem en het zal mijn vergeving zijn geweest die maakte dat ik op dit punt rust kreeg.
Wat ik geleerd heb van het schrijven van deze brieven?
Nou meer dan je zou vermoeden.
Heb ik spijt van het verzenden ervan?
Nee! absoluut niet. het schrijven van een brief om dit soort lastige onderwerpen aan te stippen is juist een goede manier zolang je niet de hoop hebt dat het zaken oplost of minder pijnlijk maakt.
je hebt tenslotte als mens alleen maar controlle op je eigen handelen en gedachten en gevoelens.
Die ander zal de "oorlog" in en met zichzelf moeten bevechten.
Liefs Marloes

Waneer Onthullen veel te eng is....en een Voorstel!

 In mijn blogpost van vandaag wil ik een inkijkje geven in waarom onthullen van mishandeling of misbruik voor kinderen en jeugdigen een probleem zou kunnen zijn.

Hiermee hoop ik misschien wel een verandering in denk en werkwijze en protocollen bij professionals die deze groep in hun spreek kamer krijgen, te bewerkstelligen.

Mij is persoonlijk de vraag wel eens gesteld... waarom heb je nooit iets gezegt? Ik had je kunnen toch helpen?! Je kan toch altijd met me praten? of Ik heb helemaal nooit iets aan je gemerkt!

Het antwoord op die vragen is niet zo simpel als ze worden gesteld.

In de gedachten van een kind/puber/jongvolwassenen die te maken hebben met mishandeling en misbruik zullen uit schuld en schaamte gevoel, angst voor gevolgen voor hen zelf of hun omgeving (al dan niet aangewakkerd door de dader(s).), geloof niet geloofd te worden enz. enz. een hele grote drempel over moeten steken. 

Zelfs als je mensen in je omgeving hebt die veiligheid kunnen bieden (emotioneel of fysiek) is het vertrouwen vaak zo beschadigd dat de emotionele lading te sterk is om er over te beginnen.

Daarnaast zijn er ook kinderen/pubers en jongvolwassenen die als overlevingsstrategie hebben om het geweld te ontkennen en of onderdrukken.

een mens is in die staat niet in staat om te onthullen omdat onthulling het zelf bedreigd in dat geval.

Maar er is iets wat ik inmiddels uit mijn eigen ervaringen heb opgemerkt en waarvan ik denk dat het bij meer slachtoffers van invloed zou kunnen zijn op het wel of niet kunnen onthullen bij profeccionals als huisarts, leer krachten, vertrouwens personen, orthopedagogen etc etc. 

En ik denk dat als we met zijn allen een weg zouden kunnen vinden en vrijmaken om verandering in denken en werken tot stand te kunnen brengen, we daarmee een weg vrijmaken voor kinderen/pubers en jongvolwassenen om wél te onthullen, waardoor er eerder en beter kan worden gehandeld om hen uit de situaties te halen waar ze in zitten en hen te helpen te verwerken van trauma. 

Van trauma is bekend dat hoe vroeger er op word gereageerd hoe "makkelijker" en beter en sneller deze te behandelen zijn waardoor ook ggz kosten als gevolg zouden kunnen dalen?!

In mijn eigen ervaring....

Naast schaamte en schuldgevoelens en een heel laag zelfbeeld, waardoor ik vond dat ik verdiend had wat mij wat mij werd aangedaan, en ik daardoor alleen al niet heb kúnnen onthullen. 

Speelde zeker vanaf mijn 12de/13 jaar iets anders mee...

Het feit dat het vrijwel onmogelijk was om 1 op 1 met een professional (huisarts, leerkracht) te zijn.

En waar dat wel mogelijk was (vertrouwens persoon, orthopedagoog) ....het besef er bij mij was dat als ik het daar zou onthullen ... dit nog steeds direct bij mijn ouders zou uitkomen. 

Omdat het nederlands recht in de medische wereld voorschrijft dat de betaler van de zorgpremie ook recht heeft op de medische gegevens van een behandeld kind/puber/jongvolwassenen tot die tenminste 18 jaar oud is.

De angst dat dat zou gebeuren was levensgroot! 

Want in al die jaren van misbruik was mijn gedachte dat als het uit zou komen het hele gezin of de hele familie over hoop zou gooien of uit elkaar zou rukken, ONDRAGELIJK.

Om mijn angsten dus te controleren was mijn enige keus eigenlijk te blijven Zwijgen!

Daarom pleit ik voor het volgende:

kinderen vanaf 12 jaar (de gemiddelde leeftijd waarop in mijn beleving deze angsten het meeste meespelen) tot volwassenheid zouden het recht moeten krijgen misstanden bij hulpverlening (huisarts, vertrouwens persoon, school directie of leerkrachten, orthopedagogen) te bespreken ZONDER dat daar in het "open" medisch dossier verslag van moet worden gedaan.

In plaats daarvan zou er op moment van die melding of onthulling, een voor ouders en opvoeders ten minste tijdelijk ontoegankelijk Sub-dossier moeten worden aangelegd, waar alleen het kind en de hulpverlener toegang tot hebben tot het moment waarop MET HULP en BEGELEIDING van een medisch of psychisch gespecialiseerd hulpverlener, het kind zijn onthulling veilig kan doen bij ouders en verzorgers of voogd.

hierdoor zou onthulling dus veel eerder plaats kunnen vinden ( wat veiligheid en herstel zeer ten goede komt) maar is de veiligheid van het kind/puber/jongvolwassene veel beter gewaarborgd.

Liefs Marloes

bij diagnoses, vleugels krijgen.

Huh?!?.... Hoor ik jullie denken? Of djeez ik haat hokjes politiek?!? Dat snap ik wel hoor. Echt! Maar ik ben gewoon zo'n mens dat graag zaken met benamingen verklaard wil zien. Het zit in mijn bloed... In mijn DNA.

Ik wist altijd al dat ik anders was. Ik kwam nooit echt mee met de wereld om mij heen. Nog steeds niet. Daardoor vond ik mezelf vaak stom, dom, saai, vreemd, gek, etc. Ook Dat zit nog in mijn systeem. Pas toen ik 31 jaar na mijn gecompliceerde geboorte de diagnose Hypoxisch Ischemische Encephalopatie kreeg, alias Hersenletsel na zuurstofgebrek, kreeg ik de ruimte mezelf anders te gaan bekijken. Goed dat gaat met vallen en opstaan. Maar het gaat en daar gaat het om.

Wat betreft mijn Psychische diagnoses niet anders eigenlijk.

Ook daar wist ik dat er nogal wat anders was, had zelfs mijn eigen "hokjes" al aangekruist in mijn hoofd. Maar pas toen in 2017 de diagnose PTSS voor me werd neergelegd, kon ik beginnen begrip voor mezelf te voelen.

Nu sta ik weer voor een reeks onderzoeken en discussies over mijn gezondheid en mijn mogelijkheden in mijn leven. En weer zoek ik naar diagnoses om mezelf in hokjes te kunnen plaatsen. En dat is goed. Want daarmee volgd... 

Begrip voor mezelf. 

Liefs marloes

Welkom op HersenWikkels.eu Blog

 Als eerste post is het natuurlijk altijd fijn om te weten op wiens blog je nou terecht bent gekomen. Dus hier gaan we!

Mijn naam is Marloes en ik ben de persoon die tijdens het roerige vorige jaar (maart 2020), een website begonnen is met de titel HersenWikkels.eu leven met NAH en (c)PTSS. Met de mezelf gegeven missie om mensen te informeren en educeren wat NAH en (c)PTSS zijn en waar mensen die deze aandoeningen hebben in het dagelijks leven tegen aan (kunnen) lopen. Want omdat ik zelf gediagnostiseerd ben met beide aandoeningen tegelijk is dat waar mijn kracht ligt.

Nu een jaar later krijgt mijn missie langzaam aan vorm. 

De website staat, Het YouTube Kanaal hangt in de lucht en met dit Blog is mijn geluk's trio voorlopig compleet.

Over alle 3 de plaatsen verdeeld ga ik mijn missie, welke als hoofdzaak heeft om meer aandacht, begrip en kennis over NAH en (c)PTSS te creëren, (meer over de missie lees je op de website) tot uitvoering brengen. 

Liefs Marloes