Het spreekwoordelijke "Tussen Wal en Schip vallen" óf "Daar waar de schoen wringt" .

 

Vandaag wil ik het even met jullie hebben over een probleem waar ik al mijn hele leven mee worstel. Het probleem doet zich bij mij voornamelijk voor op sociale activiteiten gebied. En nu ik door het volgen van therapie meer en meer ruimte in mijn hoofd en leven krijg, word dit probleem ook meteen weer actueel. 

WIE ER IETS OP WEET MAG HET ZEGGEN.

Ik val al mijn hele leven tussen de spreekwoordelijke wal en een behoorlijk groot schip als het op sociale activiteiten aankomt. zoals sportclubs of ander soort vrijetijd clubs. Tot nu toe is de enige echte plek waar ik me thuis voel de Brainact groep en dat is in natuurlijk super leuk. Maar er wordt door verschillende instanties van mij verwacht (gemeente WMO en UWV Consulent)dat ik ga sporten en of andere sociale dingen ga doen. Nu wil ik dat wel...graag zelfs...maar tot nu toe voel ik me nergens echt goed bij óf houdt ik door mijn traagheid anderen in een groep op.

Daar waar ik in een groep ben met mensen die gemiddeld genomen gezond zijn, Kom ik door mijn NAH en Psychische problemen niet goed mee. Dingen gaan te snel of er is zoveel tegelijk gaande dat mijn hoofd alles niet meer bij kan houden en ik dood moe en overprikkeld raak. 

Maar alle bestaande activiteiten voor mensen met een beperking, zitten voornamelijk vol met mensen met zwaardere verstandelijke handicaps en het is meer dan eens gebeurt dat ik het dan niet vol hou omdat ik op dat vlak geen aansluiting vind. Ik ben niet sterk verstandelijk beperkt, en dan omgaan met mensen met de verstandelijke vermogens van een jonger kind is voor mij in ieder geval niet houdbaar of bevredigend.  Andere opties zoals groepjes handwerksters bij het gemeenschapshuis zijn voornamelijk dan weer groepjes veeeel (bijna dubbel mijn leeftijd) oudere dames...leuk en gezellig vast... maar voor sociaal contact om uit een isolement te komen is dat leeftijds verschil gewoon iets te groot. 

Dus waar vind ik nou een plek die past? vraag ik me af. Voorlopig nog even niets van hele dagen, want door de therapie en de naseep van sessies red ik dat nu gewoon nog niet. het zou meer gaan om 1tot 3 uur per week 1 activiteit. dat is het meest haalbare op dit moment.

wat vind ik leuk?

wandelen, (voor fietsen is mijn zicht te zwak) sporten heb ik nooit veel gedaan maar ik zou er wel voor open staan iets te proberen, Koken en bakken, dansen, zwemmen, hand en naaiwerk (neee heren ...hoofd uit de rioolpijp alstublieft!), dieren verzorgen (ben ik in opgeleid), lezen, tekenen en schilderen, boetseren, gezelschapsspellen doen, schrijven, toneelspelen (al onthoudt ik texten slecht), en vast nog een hoop meer wat ik nog moet ontdekken. 

Dingen om rekening mee te houden:

Ik heb dus NAH (niet aangeboren hersenletsel )  maar ook wel aangeboren hersenletsel. (HIE) & BRPF-1 Syndroom. Hierdoor kan ik minder goed tegen prikkels (bij mij vooral licht en geluid), Ik ben sneller moe, Ik ben een goede prater maar mijn informatie verwerking gaat traag waardoor het wat langer duurt voor ik iets begrijp. Mijn ogen werken minder goed en ook mijn gehoor heeft soms wat moeite. Ik kan veel zelf maar kan nogal onhandig zijn.

Ik heb ook nog CPTSS (complex trauma) en daardoor snel angstig of van slag. vreemde mensen vertrouwen duurt bij mij echt een hele poos, vooral mannen. Maar als je moeite doet en laat zien wie je bent en wat je bedoelingen zijn lukt het op den duur vaak wel vertrouwen te krijgen. 

Ik ben gelukkig getrouwd en run het huishouden met hulp van ambulante begeleiding. 

Ben of ken je iemand die me vooruit kan helpen om sociaal te zijn zonder weer tussen die wal en dat schip te vallen? Hoor ik graag van je via info@hersenwikkels.eu

Liefs Marloes  

Het kind in jezelf vinden. Spelen als getraumatiseerde volwassene.

 

Gisteren tijdens mijn PMT Therapie sessie was het onderwerp Zelf regie leren nemen in je leven. Daar aan vast hing voor mij persoonlijk het letterlijk zelf uitkiezen van de materialen waarmee ik aan de slag wilde. Nu klinkt dat voor een gemiddeld mens waarschijnlijk niet super moeilijk, Maar voor mij en veel anderen met Trauma (in welke soort dan ook) is die zelf regie tijdens het leven afgenomen of heeft zelfs nooit kunnen bestaan. 

Toen ik dus het materiaalhok opendeed en een beetje verdwaast rondkeek, gaf mijn therapeute aan of ik iets zag wat mijn aandacht trok. Zo hielp ze me focussen. en ontdekte ik een bakje badminton shuttles en ernaast de rackets aan de wand. Dat bracht vrijwel direct een beeld naar boven. een vrolijk beeld van hoe we vroeger tijdens het kamperen ook badminton bij hadden. En ondanks dat ik er niet erg handig in was door mijn beperkte visus kleefde er voor mij dus ook wel een beetje een vrolijke herinnering aan. toen ik dat vertelde, maar meteen erop volgde met ik denk dat ik de shuttle niet kan zien, Moedigde de therapeute me aan om ze toch maar te pakken en maar te zien wat er gebeuren zou. Ook dat is tenslotte een deel van zelf regie nemen. En zo begonnen we met spelen. na een paar keer misslaan bleek ik zowaar wel degelijk de shuttle te kunnen zien en uiteindelijk raakte ik hem ook een paar keer goed. Wat mij een vrolijk en energiek gevoel bezorgde. 

na een poosje voelde ik mijn fysieke moeheid opspelen en was de weg terug naar het materiaal hok. Nog maals liet de therapeute me iets zoeken dat mijn aandacht trok. en voortvarend op wat het badmintonnen  me had gebracht, koos ik deze ronde een hoepel. want ook daar sprong een herinnering van het spelen vroeger bij omhoog. Terug in de zaal bleek hoepelen nog altijd moeilijk, dus als vanzelf begon ik er mee te rollen en omhoog gooien. Helemaal in mijn lichaam...uit mijn hoofd. kon ik heel even mijn strakke controle op mijn omgeving loslaten. YEAY! 

Na een tijdje spelen voelde ik vanzelf dat het genoeg was en na het opruimen verzocht mijn therapeute me om te proberen voelen wat er in mijn lichaam veranderd was ten opzichte van toen ik binnenkwam. Ik merkte verschillende sensaties in mijn lichaam op en beschreef ze als positief. Maar vooral merkte ik dat ik voor het eerst heel even uit mijn hoofd had kunnen stappen. 

De vraag van therapeute op mijn vaststelling dat ik vrolijk was geworden van het spelen was "waardoor merk je dat je vrolijk bent?"  (een echte pmt vraag) Mijn antwoord was "omdat ik geen negatieve praat in mijn hoofd hoor nu". Iets wat bij mij vrijwel 24/7 wel aanwezig is normaal gesproken. Huiswerk voor de komende week(en) is dus. probeer dingen uit en zie wat dat met de negatieve gesprekken in je hoofd doet. 

Iets wat ik in die trant de afgelopen weken al geprobeerd heb is dus werken aan de naaimachiene. (de rok is inmiddels af!) want ook daarbij merk ik dat ik er vrolijk van wordt en niet snel verval in negatieve zelfpraat als het even niet helemaal goed lukt. Maar eerder iets kan denken in de trant van "ok..dit lukt dus niet. lukt het me op een andere manier wel? of moet ik misschien even hulp vragen?" . 

Toen ik met mijn man net in een winkel bij de kassa stond. viel mijn oog op zo'n klein potje Bellenblaas. een ook daar volgde een vrolijk beeld op. Dus ...heb ik de bellenblaas meegenomen en is mijn plan om als de zon schijnt eens te zien en voelen wat het gebruiken ervan nu met me doet. 

Spelen en uitvinden. 

Eindelijk begonnen aan mijn Coquelicot rok (Wild Flower Design) AKA Naaien zonder feestneus.

Een project waar ik inmiddels aan begonnen ben is het maken van een rok. Voor mij is dat echt de eerste keer dat ik een kledingstuk maak. 

Zeker een kledingstuk van een patroon. 

Dit is (wordt althans) de Coquelicot Skirt van Wild Flower design uit Canada.  

Ik werd getrokken door dat deze rok licht is geïnspireerd op rokken uit Historysche tijden. Met een gepleten zijnaad en grote zakken zodat je de maat van de rok kunt aanpassen aan je middel. Ik koos voor dit project een 100% katoenen stof uit met kleurige libellen erop. Lekker Lente/zomer achtig. 

Ik moet zeggen... De goed uitgewerkte Engelstalige werk beschrijving bij dit patroon is zelfs voor een leek als ik goed te volgen. Al had ik persoonlijk even wat hulp nodig met het uitleggen van de patroondelen op de stof. Maar dat is meer een gevolg van mijn NAH  dan van dit patroon, want er zitten hele duidelijke voorbeelden in de beschrijving. 

Tijdens het maken zijn er meerdere kleine dingen fout gegaan, zoals het per ongeluk vast zetten van delen die niet vast moesten en ik vergat de sluitingskoorden uit te vouwen waardoor ze te kort waren. Maar ik had gelukkig ruim voldoende stof gekocht en heb die dingen gewoon nog een keer gemaakt. 

Vanmorgen moest ik stoppen (mijn brein kan helaas niet meer denkwerk aan dan 1,5 uur achter elkaar) op het punt van het installeren van de zakken aan de achter panelen van de rok. So te be continued! 

 Ik moet zetten dat ik het wel erg leuk vind om met naaiwerk bezig te zijn. En dus plan ik Als dit project met succes is afgerond zeker nog wel wat meer te gaan maken. Wat precies is even afwachten. Er staan nog twee grote dozen vol oude stofjes op me te wachten, en ik had ook het idee om nog een simpele rok te maken maar dan van dames sjaaltjes. Ik hou wel van de "gipsy" look. zwierig en kleurrijk. Wat dat aangaat ben ik een goede voor carnavals kostuums maar nee ondanks ik in Brabant en Limburg ben opgegroeid met Brabantse ouders.... is die liefde aan me voorbij getrokken in de genen. Desondanks heb ik me deze dagen dus prima vermaakt. 

Instagram??? Wat is dat?! LOL mijn ban werkt ook nog dus.

Ik geniet van de ruimte in mijn hoofd (aan mijn lijf wordt nog gewerkt in de PMT) en hart. 

ALAAF!  

Spelen met Gemini

 Sinds ik een nieuwe computer heb, ben ik niet alleen meer gaan schrijven maar ben ik ook geïntrigeerd door wat deze nieuwe allemaal kan. Gecombineerd met mijn in de vorige post besproken beslissing Instagram weg te doen om actiever te worden. Wakkerde dat mijn interesse in AI wel aan.

Mijn huidige computer draait namelijk soepel genoeg voor het gebruik van Google's Gemini. Een AI tool die lijkt op het populaire Chat GTP. 

En ja, ook ik vind dat je op moet passen met het gebruik ervan! en ik vind ook dat er wetten moeten gaan komen die auteurs, muzikanten en kunstenaars die zelf het werk doen gaan beschermen. Computer gegenereerd mag NOOIT een vervanger worden van het authentieke handwerk. Maar nu ik zelf na zoveel jaar afleiding door sociale media een behoorlijke creativiteit's blokkade heb, zou AI me wel een beetje kunnen helpen om de verloren draden weer zelf op te pakken.

Dus nu ik gisteravond op YouTube geïnspireerd raakte door Feeëntuintjes en Terrarium bouwers, besloot ik net die AI tool op mijn computer eens uit te testen. Ik vroeg hem (of is het een haar?) een afbeelding te maken van een feeëntuin. (jaaaa... weinig creatieve vraag he), kreeg ik dit plaatje.

Ok! Schattig...maar ik miste iets...dus mijn vervolg vraag was of er ook een vijver bij kon. Ja hoor zei gemini en produceerde DIT:

Ja dat komt al meer in de richting. Vervolgens vroeg ik eerst of er een oude eik bij kon. (dat plaatje vergat ik op te slaan) Die plaatste onze vriend Gem echter op de voorgrond en dus liet ik hem/haar de oude eik verplaatsen naar de achtergrond. (ook vergeten op te slaan) Dat werdt wel een koude boel zo. dus ik vreog of er wat bosdieren bij konden. En HUP daar verschenen eekhoorns en konijntjes. 

Maar nu was er weinig meer over van mijn Feeëntuin plan en omdat ik toch meer een kabouter liefhebster ben vroeg ik de laatste vraag. "kan je een paar kabouter huizen toevoegen aan de oude eik?".

Nou Ja dus! 

Goed dacht ik vervolgens nu heb ik dat plaatje...maar hoe werk ik dat nu uit in klei? ook daar wist onze vriend Gem raad mee en stelde zonder moeite een werkinstructie voor me op. met materialen lijst en al. Helaas kan je Gem niet vragen je geld te sturen LOL... dus komende tijd die materialen langzaam verzamelen (gelukkig veel in huis) en dan eens zien of een beeld scheppen met behulp van Gemini, mij van mijn creatie blok gaat verlossen. 

Wordt Vervolgd dus....

De video's die me überhaupt inspireerde voor dit idee van een kabouter boom in klei, zijn van:

WhereTheGnomesLive & TerrariumDesigns op Youtube.

Gezondheid gaat voor alles! Social Media en de mentale gezondheid.

 Gisteren had ik een Therapie sessie met mijn Psycho-Motorische Therapie Therapeute en zoals iedere sessie beginnen we met een klein gesprek over hoe de week(en) tussen de sessies zijn verlopen. Of het huiswerk gelukt is en of er zaken zijn die deze sessie aandacht behoeven.

Tijdens dat gesprekje kwamen we via mijn opmerking over het niet in beweging kunnen komen, uit op mijn overmatige gebruik van sociale media. En hoe dat voor mij persoonlijk vaak onderbewust als een coping mechanisme voor het vermijden van gevoelens, totaal doorslaat. Dat ik me er bewust van ben dat ik minimaal 6 uur per dag vaak alleen maar zit te DOEMscrollen, terwijl ik vooral in mijn hoofd wel creatieve plannen had gemaakt van wat ik zou gaan doen die dag. 

Na wat heen en weer gaan tussen vraag en andwoord, werd het mij duidelijk. De grootste boosdoener is Instagram. Want waar je voor Facebook en Youtube (ik ben gelukkig nooit begonnen aan twitter/X, Snapshat of tiktok) vaak naar een ander scherm moet om te kunnen doemscrollen, land je bij Instagram direct in de filmpje na filmpje modus. Dat kleine moment van bewust een ander tabblad aantikken kan genoeg tijd zijn om jezelf even stil te zetten en te denken wat je ook al weer wilde gaan doen. Bij Ig ontbreekt dat moment dus. en aangezien ik mezelf al niet goed kan stil zetten. door een jeugd waarin constant activiteit gepushed werdt door met name mijn moeder, verdwijn ik op social media al gauw in de malle molen van prikkels. 

Nu is het divies van mijn huidige behandelaars instantie dat je altijd zelf de regie behoud. dus behandelaren helpen je bewust te worden en zijn van je gedrag maar je maakt zelf de keuze of je wel of niet naar dit soort advies luisterd. Bij mij was het genoeg om na de sessie tijdens de rit naar huis een keuze te maken. IG is gisteravond van mijn telefoon gegaan. en nu ga ik uittesten of dat het gewenste effect gaat hebben. namelijk eerder van de stoel/bank komen om dat te doen waar ik echt behoefte aan heb. Fingers crossed! 

   

Nieuwjaars graven en gaven...

Allereerst Gelukkig nieuw jaar aan allen die dit lezen. 

Bij een nieuw jaar hoort natuurlijk een steeds terugkomende vraag aan jezelf. Wat is mijn DOEL? wat zou ik dit jaar willen bereiken? Wat zou ik willen doen? Wat wil ik leren? En meestal heb ik wel wat doelen in mijn hoofd. de wel bekende nieuw jaar resoluties. 

Dit jaar voor het eerst in jaren ...*Blank*  .... 

Nu hoef je ze niet te maken natuurlijk, het is geen verplichte actie. dus laat zitten als je het niet ziet zitten. Maar het is eigenlijk ook wel een mooie en goede gewoonte. Als je maar niet blijft hangen in de afgezaagde en vaak onhaalbare doelen van de massa.

Om betekenisvolle en haalbare nieuwjaars doelen te maken zul je dieper moeten gaan dan je oppervlakte. WAT WIL JE NOU ECHT? is dat wat je zelf wil of iets waarvan je weet dat een ander die van je verlangd of nodig heeft. dus doel 1 moet dit jaar misschien zijn:

1. leer jezelf ECHT kennen.

Een goede tip die ik daar ooit over las is, ga na wat je als kind echt leuk vond. waar kon jij als kind nou uren in je eentje mee bezig zijn? Ik verzeker je die vraag is een stuk moeilijker dan je in eerste instantie denkt. En dan heb ik ook nog de "handicap" dat mijn kinder en jeugd herinneringen door mijn trauma's flink vertroebeld zijn. Maar door me vast te grijpen aan alle kleine herinneringen waar ook maar een beetje een positieve lading aan vast zit, kreeg ik uiteindelijk vat op een paar waarheden.

Zo herinnerde ik me:

* Op mijn kamer speelde ik graag laboratoriumpje. ik kreeg oude potjes en bakjes van mijn moeder en ik mixte van alles door elkaar om iets nieuws te maken.

* Beneden speelde ik ziekenhuisje met mijn poppen. Ik zette overal stoelen tegen elkaar en dat waren dan bedjes voor mijn patiënten, de kleine ruimte die mijn moeder als praktijk voor sportmassage gebruikte was mijn onderzoekskamer. Ik was geïntrigeerd door  de microscoop die mijn moeder er ook had staan. 

* Spelen met klei was een veel geziene activiteit bij ons thuis zeker op dagen dat er veel bezoek met kinderen was. en ik herinner me dat ondanks ik alleen maar bakjes (pinchcups) kon maken dat ik een bepaalde rust ervaarde bij het spelen met klei

*toen ik eenmaal zelf een fiets kreeg (ik heb ivm mijn beperkingen op een tandem met mijn broer of vader gereden) ging ik in de buurt op onderzoek uit. zover ik me herinner om vogels te tellen. dat schreef ik dan op in een schriftje. 

*in mijn vroege pubertijd ben ik gaan schrijven. eerst gedichten, daarna verhalen, en veel later hield ik redelijk religieus een blog bij op Hyves. en nu nog ben ik een schrijver zoals jullie aan den lijve ondervinden. 

De rode draad die ik uit deze herinneringen kon halen was dat ik van nature een heel leergierig onderzoekend mens ben. met enige creativiteit. Uiteindelijk zette een toenmalige goede vriendin (die zelf behoorlijk creatief was) me op het spoor van mijn volwassen creativiteit. Ik begon met Art journaling, begon te schilderen met acrylverf op doek en heb afgelopen jaar wat energy gestoken in het leren haken. creativiteit zit als ik goed zoek wel enig sinds in mijn dna. de oma van moeders kant schilderde en borduurde vaak. de opa van moeder kant maakte de vreemdste dingen van oude spullen die hij op straat vond en tuinierde graag. de oma van vaders kant was een echte hardcore handwerkster. breien, haken en borduren en ze spaarde antieke porseleinen poppen. Als laatste opa van vaders kant zijn creativiteit was minder opvallend maar hij had een kleine planten kas in de achtertuin en was dol op zijn volière met kanaries in alle kleuren.   

Creatief genoeg lijkt me...toch is er in tussentijd iets gebeurd want tegenwoordig vecht ik weer op mijn eigen creativiteit te gebruiken. mijn trauma's zijn kenbaar toch weer in de weg gaan zitten, denk ik. 

Dit jaar hoop ik dan ook kracht te hebben mijn creativiteit op te kunnen pakken. Ideeen genoeg. Verder met leren Haken en Naaien, iets met klei boetseren, of van die crea kitjes doen van b.v. de action. van die miniatuur huisjes enzo. 

Wat gaan jullie dit jaar oppakken?

Sniff & Snotter, Zalige kerst.

Goed, Het lijkt in huize Hersenwikkel bijna een traditie om ziek te zijn met de kerst. En dus sloegen man en ik dat dit jaar helaas ook niet over. 

Ik denk wel te weten hoe dat komt, althans dat is de beste gok. Zoals jullie mogelijk weten, ben ik niet de enige in Huize Hersenwikkel met een of meerdere chronische aandoeningen en een genetisch defect. Wat de natuurlijke afweer systemen van het menselijk lichaam nogal kan ondermijnen. Dus zodra het Sniff en Snotter seizoen weer is geopend, is het hier al gauw raak. 

Meestal weet ik dergelijke virussen redelijk buiten de deur te houden, door weg te blijven van snotterende mensen. Mijn begeleiding is het inmiddels al jaren verboden naar Huize Hersenwikkel af te reizen als ze ook maar een beetje verkouden zijn. In winkels houdt ik zeker sinds de grote Corona uitbraak in 2020 altijd wat meer afstand. Zelfs nu dat eigenlijk niet meer moet. 

Maar wie zelf zijn of haar inkopen doet voor de feestdagen weet ook dat het afstand houden en het vermijden van snotterende mensen niet bepaald haalbare kaart is. Ik probeer het natuurlijk. Maar volgens mij zijn mensen inmiddels vergeten hoe ernstig virussen kunnen zijn en dat je als Mens dus eigenlijk ook de verantwoordelijkheid hebt om jezelf en anderen te beschermen.

Wat me inmiddels opvalt is dat het vooral GENX ( ik val zelf onder die generatie) & BabyBoomers  lijken te zijn die zich in dit onderwerp aan geen enkele fatsoenregels meer houden. Ik schaam me voor mijn eigen soort. Mannen en Vrouwen gelijk... Hoesten en proesten wild om zich heen. een hand (of beter nog) arm voor je mond wat is dat??! Mijn Babyboomer begeleidster, Lijkt zich niet te beseffen dat inenten niet betekend dat je een virus niet bij je kan dragen en dat het ook niet voor iedereen betekend dat je er niet alsnog goed ziek van kan worden.

Maar ondanks inenten (ja Huize Hersenwikkel is absoluut VOOR en dus ingeënt), Kunnen zeker mensen waarbij de afweer niet goed werkt nog altijd heel erg ziek worden. 

Pas daarom lieve mensen nog altijd een beetje op. Ben je ziek?, of verkouden? of weet je het niet zeker? Bescherm de mensen om je heen. zeg een afspraak af, sluit digitaal aan (als je echt niet weg kan blijven), was je handen, gebuik desinfecterende handgel correct, en vooral Hoest Nies en Proest in het openbaar netjes in je elleboog. 

Zo hebben ook mensen met een verzwakt immuunsysteem...Fijne feestdagen.