Het spreekwoordelijke "Tussen Wal en Schip vallen" óf "Daar waar de schoen wringt" .

 

Vandaag wil ik het even met jullie hebben over een probleem waar ik al mijn hele leven mee worstel. Het probleem doet zich bij mij voornamelijk voor op sociale activiteiten gebied. En nu ik door het volgen van therapie meer en meer ruimte in mijn hoofd en leven krijg, word dit probleem ook meteen weer actueel. 

WIE ER IETS OP WEET MAG HET ZEGGEN.

Ik val al mijn hele leven tussen de spreekwoordelijke wal en een behoorlijk groot schip als het op sociale activiteiten aankomt. zoals sportclubs of ander soort vrijetijd clubs. Tot nu toe is de enige echte plek waar ik me thuis voel de Brainact groep en dat is in natuurlijk super leuk. Maar er wordt door verschillende instanties van mij verwacht (gemeente WMO en UWV Consulent)dat ik ga sporten en of andere sociale dingen ga doen. Nu wil ik dat wel...graag zelfs...maar tot nu toe voel ik me nergens echt goed bij óf houdt ik door mijn traagheid anderen in een groep op.

Daar waar ik in een groep ben met mensen die gemiddeld genomen gezond zijn, Kom ik door mijn NAH en Psychische problemen niet goed mee. Dingen gaan te snel of er is zoveel tegelijk gaande dat mijn hoofd alles niet meer bij kan houden en ik dood moe en overprikkeld raak. 

Maar alle bestaande activiteiten voor mensen met een beperking, zitten voornamelijk vol met mensen met zwaardere verstandelijke handicaps en het is meer dan eens gebeurt dat ik het dan niet vol hou omdat ik op dat vlak geen aansluiting vind. Ik ben niet sterk verstandelijk beperkt, en dan omgaan met mensen met de verstandelijke vermogens van een jonger kind is voor mij in ieder geval niet houdbaar of bevredigend.  Andere opties zoals groepjes handwerksters bij het gemeenschapshuis zijn voornamelijk dan weer groepjes veeeel (bijna dubbel mijn leeftijd) oudere dames...leuk en gezellig vast... maar voor sociaal contact om uit een isolement te komen is dat leeftijds verschil gewoon iets te groot. 

Dus waar vind ik nou een plek die past? vraag ik me af. Voorlopig nog even niets van hele dagen, want door de therapie en de naseep van sessies red ik dat nu gewoon nog niet. het zou meer gaan om 1tot 3 uur per week 1 activiteit. dat is het meest haalbare op dit moment.

wat vind ik leuk?

wandelen, (voor fietsen is mijn zicht te zwak) sporten heb ik nooit veel gedaan maar ik zou er wel voor open staan iets te proberen, Koken en bakken, dansen, zwemmen, hand en naaiwerk (neee heren ...hoofd uit de rioolpijp alstublieft!), dieren verzorgen (ben ik in opgeleid), lezen, tekenen en schilderen, boetseren, gezelschapsspellen doen, schrijven, toneelspelen (al onthoudt ik texten slecht), en vast nog een hoop meer wat ik nog moet ontdekken. 

Dingen om rekening mee te houden:

Ik heb dus NAH (niet aangeboren hersenletsel )  maar ook wel aangeboren hersenletsel. (HIE) & BRPF-1 Syndroom. Hierdoor kan ik minder goed tegen prikkels (bij mij vooral licht en geluid), Ik ben sneller moe, Ik ben een goede prater maar mijn informatie verwerking gaat traag waardoor het wat langer duurt voor ik iets begrijp. Mijn ogen werken minder goed en ook mijn gehoor heeft soms wat moeite. Ik kan veel zelf maar kan nogal onhandig zijn.

Ik heb ook nog CPTSS (complex trauma) en daardoor snel angstig of van slag. vreemde mensen vertrouwen duurt bij mij echt een hele poos, vooral mannen. Maar als je moeite doet en laat zien wie je bent en wat je bedoelingen zijn lukt het op den duur vaak wel vertrouwen te krijgen. 

Ik ben gelukkig getrouwd en run het huishouden met hulp van ambulante begeleiding. 

Ben of ken je iemand die me vooruit kan helpen om sociaal te zijn zonder weer tussen die wal en dat schip te vallen? Hoor ik graag van je via info@hersenwikkels.eu

Liefs Marloes  

Het kind in jezelf vinden. Spelen als getraumatiseerde volwassene.

 

Gisteren tijdens mijn PMT Therapie sessie was het onderwerp Zelf regie leren nemen in je leven. Daar aan vast hing voor mij persoonlijk het letterlijk zelf uitkiezen van de materialen waarmee ik aan de slag wilde. Nu klinkt dat voor een gemiddeld mens waarschijnlijk niet super moeilijk, Maar voor mij en veel anderen met Trauma (in welke soort dan ook) is die zelf regie tijdens het leven afgenomen of heeft zelfs nooit kunnen bestaan. 

Toen ik dus het materiaalhok opendeed en een beetje verdwaast rondkeek, gaf mijn therapeute aan of ik iets zag wat mijn aandacht trok. Zo hielp ze me focussen. en ontdekte ik een bakje badminton shuttles en ernaast de rackets aan de wand. Dat bracht vrijwel direct een beeld naar boven. een vrolijk beeld van hoe we vroeger tijdens het kamperen ook badminton bij hadden. En ondanks dat ik er niet erg handig in was door mijn beperkte visus kleefde er voor mij dus ook wel een beetje een vrolijke herinnering aan. toen ik dat vertelde, maar meteen erop volgde met ik denk dat ik de shuttle niet kan zien, Moedigde de therapeute me aan om ze toch maar te pakken en maar te zien wat er gebeuren zou. Ook dat is tenslotte een deel van zelf regie nemen. En zo begonnen we met spelen. na een paar keer misslaan bleek ik zowaar wel degelijk de shuttle te kunnen zien en uiteindelijk raakte ik hem ook een paar keer goed. Wat mij een vrolijk en energiek gevoel bezorgde. 

na een poosje voelde ik mijn fysieke moeheid opspelen en was de weg terug naar het materiaal hok. Nog maals liet de therapeute me iets zoeken dat mijn aandacht trok. en voortvarend op wat het badmintonnen  me had gebracht, koos ik deze ronde een hoepel. want ook daar sprong een herinnering van het spelen vroeger bij omhoog. Terug in de zaal bleek hoepelen nog altijd moeilijk, dus als vanzelf begon ik er mee te rollen en omhoog gooien. Helemaal in mijn lichaam...uit mijn hoofd. kon ik heel even mijn strakke controle op mijn omgeving loslaten. YEAY! 

Na een tijdje spelen voelde ik vanzelf dat het genoeg was en na het opruimen verzocht mijn therapeute me om te proberen voelen wat er in mijn lichaam veranderd was ten opzichte van toen ik binnenkwam. Ik merkte verschillende sensaties in mijn lichaam op en beschreef ze als positief. Maar vooral merkte ik dat ik voor het eerst heel even uit mijn hoofd had kunnen stappen. 

De vraag van therapeute op mijn vaststelling dat ik vrolijk was geworden van het spelen was "waardoor merk je dat je vrolijk bent?"  (een echte pmt vraag) Mijn antwoord was "omdat ik geen negatieve praat in mijn hoofd hoor nu". Iets wat bij mij vrijwel 24/7 wel aanwezig is normaal gesproken. Huiswerk voor de komende week(en) is dus. probeer dingen uit en zie wat dat met de negatieve gesprekken in je hoofd doet. 

Iets wat ik in die trant de afgelopen weken al geprobeerd heb is dus werken aan de naaimachiene. (de rok is inmiddels af!) want ook daarbij merk ik dat ik er vrolijk van wordt en niet snel verval in negatieve zelfpraat als het even niet helemaal goed lukt. Maar eerder iets kan denken in de trant van "ok..dit lukt dus niet. lukt het me op een andere manier wel? of moet ik misschien even hulp vragen?" . 

Toen ik met mijn man net in een winkel bij de kassa stond. viel mijn oog op zo'n klein potje Bellenblaas. een ook daar volgde een vrolijk beeld op. Dus ...heb ik de bellenblaas meegenomen en is mijn plan om als de zon schijnt eens te zien en voelen wat het gebruiken ervan nu met me doet. 

Spelen en uitvinden. 

Eindelijk begonnen aan mijn Coquelicot rok (Wild Flower Design) AKA Naaien zonder feestneus.

Een project waar ik inmiddels aan begonnen ben is het maken van een rok. Voor mij is dat echt de eerste keer dat ik een kledingstuk maak. 

Zeker een kledingstuk van een patroon. 

Dit is (wordt althans) de Coquelicot Skirt van Wild Flower design uit Canada.  

Ik werd getrokken door dat deze rok licht is geïnspireerd op rokken uit Historysche tijden. Met een gepleten zijnaad en grote zakken zodat je de maat van de rok kunt aanpassen aan je middel. Ik koos voor dit project een 100% katoenen stof uit met kleurige libellen erop. Lekker Lente/zomer achtig. 

Ik moet zeggen... De goed uitgewerkte Engelstalige werk beschrijving bij dit patroon is zelfs voor een leek als ik goed te volgen. Al had ik persoonlijk even wat hulp nodig met het uitleggen van de patroondelen op de stof. Maar dat is meer een gevolg van mijn NAH  dan van dit patroon, want er zitten hele duidelijke voorbeelden in de beschrijving. 

Tijdens het maken zijn er meerdere kleine dingen fout gegaan, zoals het per ongeluk vast zetten van delen die niet vast moesten en ik vergat de sluitingskoorden uit te vouwen waardoor ze te kort waren. Maar ik had gelukkig ruim voldoende stof gekocht en heb die dingen gewoon nog een keer gemaakt. 

Vanmorgen moest ik stoppen (mijn brein kan helaas niet meer denkwerk aan dan 1,5 uur achter elkaar) op het punt van het installeren van de zakken aan de achter panelen van de rok. So te be continued! 

 Ik moet zetten dat ik het wel erg leuk vind om met naaiwerk bezig te zijn. En dus plan ik Als dit project met succes is afgerond zeker nog wel wat meer te gaan maken. Wat precies is even afwachten. Er staan nog twee grote dozen vol oude stofjes op me te wachten, en ik had ook het idee om nog een simpele rok te maken maar dan van dames sjaaltjes. Ik hou wel van de "gipsy" look. zwierig en kleurrijk. Wat dat aangaat ben ik een goede voor carnavals kostuums maar nee ondanks ik in Brabant en Limburg ben opgegroeid met Brabantse ouders.... is die liefde aan me voorbij getrokken in de genen. Desondanks heb ik me deze dagen dus prima vermaakt. 

Instagram??? Wat is dat?! LOL mijn ban werkt ook nog dus.

Ik geniet van de ruimte in mijn hoofd (aan mijn lijf wordt nog gewerkt in de PMT) en hart. 

ALAAF!