Eindelijk begonnen aan mijn Coquelicot rok (Wild Flower Design) AKA Naaien zonder feestneus.

Een project waar ik inmiddels aan begonnen ben is het maken van een rok. Voor mij is dat echt de eerste keer dat ik een kledingstuk maak. 

Zeker een kledingstuk van een patroon. 

Dit is (wordt althans) de Coquelicot Skirt van Wild Flower design uit Canada.  

Ik werd getrokken door dat deze rok licht is geïnspireerd op rokken uit Historysche tijden. Met een gepleten zijnaad en grote zakken zodat je de maat van de rok kunt aanpassen aan je middel. Ik koos voor dit project een 100% katoenen stof uit met kleurige libellen erop. Lekker Lente/zomer achtig. 

Ik moet zeggen... De goed uitgewerkte Engelstalige werk beschrijving bij dit patroon is zelfs voor een leek als ik goed te volgen. Al had ik persoonlijk even wat hulp nodig met het uitleggen van de patroondelen op de stof. Maar dat is meer een gevolg van mijn NAH  dan van dit patroon, want er zitten hele duidelijke voorbeelden in de beschrijving. 

Tijdens het maken zijn er meerdere kleine dingen fout gegaan, zoals het per ongeluk vast zetten van delen die niet vast moesten en ik vergat de sluitingskoorden uit te vouwen waardoor ze te kort waren. Maar ik had gelukkig ruim voldoende stof gekocht en heb die dingen gewoon nog een keer gemaakt. 

Vanmorgen moest ik stoppen (mijn brein kan helaas niet meer denkwerk aan dan 1,5 uur achter elkaar) op het punt van het installeren van de zakken aan de achter panelen van de rok. So te be continued! 

 Ik moet zetten dat ik het wel erg leuk vind om met naaiwerk bezig te zijn. En dus plan ik Als dit project met succes is afgerond zeker nog wel wat meer te gaan maken. Wat precies is even afwachten. Er staan nog twee grote dozen vol oude stofjes op me te wachten, en ik had ook het idee om nog een simpele rok te maken maar dan van dames sjaaltjes. Ik hou wel van de "gipsy" look. zwierig en kleurrijk. Wat dat aangaat ben ik een goede voor carnavals kostuums maar nee ondanks ik in Brabant en Limburg ben opgegroeid met Brabantse ouders.... is die liefde aan me voorbij getrokken in de genen. Desondanks heb ik me deze dagen dus prima vermaakt. 

Instagram??? Wat is dat?! LOL mijn ban werkt ook nog dus.

Ik geniet van de ruimte in mijn hoofd (aan mijn lijf wordt nog gewerkt in de PMT) en hart. 

ALAAF!  

Spelen met Gemini

 Sinds ik een nieuwe computer heb, ben ik niet alleen meer gaan schrijven maar ben ik ook geïntrigeerd door wat deze nieuwe allemaal kan. Gecombineerd met mijn in de vorige post besproken beslissing Instagram weg te doen om actiever te worden. Wakkerde dat mijn interesse in AI wel aan.

Mijn huidige computer draait namelijk soepel genoeg voor het gebruik van Google's Gemini. Een AI tool die lijkt op het populaire Chat GTP. 

En ja, ook ik vind dat je op moet passen met het gebruik ervan! en ik vind ook dat er wetten moeten gaan komen die auteurs, muzikanten en kunstenaars die zelf het werk doen gaan beschermen. Computer gegenereerd mag NOOIT een vervanger worden van het authentieke handwerk. Maar nu ik zelf na zoveel jaar afleiding door sociale media een behoorlijke creativiteit's blokkade heb, zou AI me wel een beetje kunnen helpen om de verloren draden weer zelf op te pakken.

Dus nu ik gisteravond op YouTube geïnspireerd raakte door Feeëntuintjes en Terrarium bouwers, besloot ik net die AI tool op mijn computer eens uit te testen. Ik vroeg hem (of is het een haar?) een afbeelding te maken van een feeëntuin. (jaaaa... weinig creatieve vraag he), kreeg ik dit plaatje.

Ok! Schattig...maar ik miste iets...dus mijn vervolg vraag was of er ook een vijver bij kon. Ja hoor zei gemini en produceerde DIT:

Ja dat komt al meer in de richting. Vervolgens vroeg ik eerst of er een oude eik bij kon. (dat plaatje vergat ik op te slaan) Die plaatste onze vriend Gem echter op de voorgrond en dus liet ik hem/haar de oude eik verplaatsen naar de achtergrond. (ook vergeten op te slaan) Dat werdt wel een koude boel zo. dus ik vreog of er wat bosdieren bij konden. En HUP daar verschenen eekhoorns en konijntjes. 

Maar nu was er weinig meer over van mijn Feeëntuin plan en omdat ik toch meer een kabouter liefhebster ben vroeg ik de laatste vraag. "kan je een paar kabouter huizen toevoegen aan de oude eik?".

Nou Ja dus! 

Goed dacht ik vervolgens nu heb ik dat plaatje...maar hoe werk ik dat nu uit in klei? ook daar wist onze vriend Gem raad mee en stelde zonder moeite een werkinstructie voor me op. met materialen lijst en al. Helaas kan je Gem niet vragen je geld te sturen LOL... dus komende tijd die materialen langzaam verzamelen (gelukkig veel in huis) en dan eens zien of een beeld scheppen met behulp van Gemini, mij van mijn creatie blok gaat verlossen. 

Wordt Vervolgd dus....

De video's die me überhaupt inspireerde voor dit idee van een kabouter boom in klei, zijn van:

WhereTheGnomesLive & TerrariumDesigns op Youtube.

Gezondheid gaat voor alles! Social Media en de mentale gezondheid.

 Gisteren had ik een Therapie sessie met mijn Psycho-Motorische Therapie Therapeute en zoals iedere sessie beginnen we met een klein gesprek over hoe de week(en) tussen de sessies zijn verlopen. Of het huiswerk gelukt is en of er zaken zijn die deze sessie aandacht behoeven.

Tijdens dat gesprekje kwamen we via mijn opmerking over het niet in beweging kunnen komen, uit op mijn overmatige gebruik van sociale media. En hoe dat voor mij persoonlijk vaak onderbewust als een coping mechanisme voor het vermijden van gevoelens, totaal doorslaat. Dat ik me er bewust van ben dat ik minimaal 6 uur per dag vaak alleen maar zit te DOEMscrollen, terwijl ik vooral in mijn hoofd wel creatieve plannen had gemaakt van wat ik zou gaan doen die dag. 

Na wat heen en weer gaan tussen vraag en andwoord, werd het mij duidelijk. De grootste boosdoener is Instagram. Want waar je voor Facebook en Youtube (ik ben gelukkig nooit begonnen aan twitter/X, Snapshat of tiktok) vaak naar een ander scherm moet om te kunnen doemscrollen, land je bij Instagram direct in de filmpje na filmpje modus. Dat kleine moment van bewust een ander tabblad aantikken kan genoeg tijd zijn om jezelf even stil te zetten en te denken wat je ook al weer wilde gaan doen. Bij Ig ontbreekt dat moment dus. en aangezien ik mezelf al niet goed kan stil zetten. door een jeugd waarin constant activiteit gepushed werdt door met name mijn moeder, verdwijn ik op social media al gauw in de malle molen van prikkels. 

Nu is het divies van mijn huidige behandelaars instantie dat je altijd zelf de regie behoud. dus behandelaren helpen je bewust te worden en zijn van je gedrag maar je maakt zelf de keuze of je wel of niet naar dit soort advies luisterd. Bij mij was het genoeg om na de sessie tijdens de rit naar huis een keuze te maken. IG is gisteravond van mijn telefoon gegaan. en nu ga ik uittesten of dat het gewenste effect gaat hebben. namelijk eerder van de stoel/bank komen om dat te doen waar ik echt behoefte aan heb. Fingers crossed! 

   

Nieuwjaars graven en gaven...

Allereerst Gelukkig nieuw jaar aan allen die dit lezen. 

Bij een nieuw jaar hoort natuurlijk een steeds terugkomende vraag aan jezelf. Wat is mijn DOEL? wat zou ik dit jaar willen bereiken? Wat zou ik willen doen? Wat wil ik leren? En meestal heb ik wel wat doelen in mijn hoofd. de wel bekende nieuw jaar resoluties. 

Dit jaar voor het eerst in jaren ...*Blank*  .... 

Nu hoef je ze niet te maken natuurlijk, het is geen verplichte actie. dus laat zitten als je het niet ziet zitten. Maar het is eigenlijk ook wel een mooie en goede gewoonte. Als je maar niet blijft hangen in de afgezaagde en vaak onhaalbare doelen van de massa.

Om betekenisvolle en haalbare nieuwjaars doelen te maken zul je dieper moeten gaan dan je oppervlakte. WAT WIL JE NOU ECHT? is dat wat je zelf wil of iets waarvan je weet dat een ander die van je verlangd of nodig heeft. dus doel 1 moet dit jaar misschien zijn:

1. leer jezelf ECHT kennen.

Een goede tip die ik daar ooit over las is, ga na wat je als kind echt leuk vond. waar kon jij als kind nou uren in je eentje mee bezig zijn? Ik verzeker je die vraag is een stuk moeilijker dan je in eerste instantie denkt. En dan heb ik ook nog de "handicap" dat mijn kinder en jeugd herinneringen door mijn trauma's flink vertroebeld zijn. Maar door me vast te grijpen aan alle kleine herinneringen waar ook maar een beetje een positieve lading aan vast zit, kreeg ik uiteindelijk vat op een paar waarheden.

Zo herinnerde ik me:

* Op mijn kamer speelde ik graag laboratoriumpje. ik kreeg oude potjes en bakjes van mijn moeder en ik mixte van alles door elkaar om iets nieuws te maken.

* Beneden speelde ik ziekenhuisje met mijn poppen. Ik zette overal stoelen tegen elkaar en dat waren dan bedjes voor mijn patiënten, de kleine ruimte die mijn moeder als praktijk voor sportmassage gebruikte was mijn onderzoekskamer. Ik was geïntrigeerd door  de microscoop die mijn moeder er ook had staan. 

* Spelen met klei was een veel geziene activiteit bij ons thuis zeker op dagen dat er veel bezoek met kinderen was. en ik herinner me dat ondanks ik alleen maar bakjes (pinchcups) kon maken dat ik een bepaalde rust ervaarde bij het spelen met klei

*toen ik eenmaal zelf een fiets kreeg (ik heb ivm mijn beperkingen op een tandem met mijn broer of vader gereden) ging ik in de buurt op onderzoek uit. zover ik me herinner om vogels te tellen. dat schreef ik dan op in een schriftje. 

*in mijn vroege pubertijd ben ik gaan schrijven. eerst gedichten, daarna verhalen, en veel later hield ik redelijk religieus een blog bij op Hyves. en nu nog ben ik een schrijver zoals jullie aan den lijve ondervinden. 

De rode draad die ik uit deze herinneringen kon halen was dat ik van nature een heel leergierig onderzoekend mens ben. met enige creativiteit. Uiteindelijk zette een toenmalige goede vriendin (die zelf behoorlijk creatief was) me op het spoor van mijn volwassen creativiteit. Ik begon met Art journaling, begon te schilderen met acrylverf op doek en heb afgelopen jaar wat energy gestoken in het leren haken. creativiteit zit als ik goed zoek wel enig sinds in mijn dna. de oma van moeders kant schilderde en borduurde vaak. de opa van moeder kant maakte de vreemdste dingen van oude spullen die hij op straat vond en tuinierde graag. de oma van vaders kant was een echte hardcore handwerkster. breien, haken en borduren en ze spaarde antieke porseleinen poppen. Als laatste opa van vaders kant zijn creativiteit was minder opvallend maar hij had een kleine planten kas in de achtertuin en was dol op zijn volière met kanaries in alle kleuren.   

Creatief genoeg lijkt me...toch is er in tussentijd iets gebeurd want tegenwoordig vecht ik weer op mijn eigen creativiteit te gebruiken. mijn trauma's zijn kenbaar toch weer in de weg gaan zitten, denk ik. 

Dit jaar hoop ik dan ook kracht te hebben mijn creativiteit op te kunnen pakken. Ideeen genoeg. Verder met leren Haken en Naaien, iets met klei boetseren, of van die crea kitjes doen van b.v. de action. van die miniatuur huisjes enzo. 

Wat gaan jullie dit jaar oppakken?

Sniff & Snotter, Zalige kerst.

Goed, Het lijkt in huize Hersenwikkel bijna een traditie om ziek te zijn met de kerst. En dus sloegen man en ik dat dit jaar helaas ook niet over. 

Ik denk wel te weten hoe dat komt, althans dat is de beste gok. Zoals jullie mogelijk weten, ben ik niet de enige in Huize Hersenwikkel met een of meerdere chronische aandoeningen en een genetisch defect. Wat de natuurlijke afweer systemen van het menselijk lichaam nogal kan ondermijnen. Dus zodra het Sniff en Snotter seizoen weer is geopend, is het hier al gauw raak. 

Meestal weet ik dergelijke virussen redelijk buiten de deur te houden, door weg te blijven van snotterende mensen. Mijn begeleiding is het inmiddels al jaren verboden naar Huize Hersenwikkel af te reizen als ze ook maar een beetje verkouden zijn. In winkels houdt ik zeker sinds de grote Corona uitbraak in 2020 altijd wat meer afstand. Zelfs nu dat eigenlijk niet meer moet. 

Maar wie zelf zijn of haar inkopen doet voor de feestdagen weet ook dat het afstand houden en het vermijden van snotterende mensen niet bepaald haalbare kaart is. Ik probeer het natuurlijk. Maar volgens mij zijn mensen inmiddels vergeten hoe ernstig virussen kunnen zijn en dat je als Mens dus eigenlijk ook de verantwoordelijkheid hebt om jezelf en anderen te beschermen.

Wat me inmiddels opvalt is dat het vooral GENX ( ik val zelf onder die generatie) & BabyBoomers  lijken te zijn die zich in dit onderwerp aan geen enkele fatsoenregels meer houden. Ik schaam me voor mijn eigen soort. Mannen en Vrouwen gelijk... Hoesten en proesten wild om zich heen. een hand (of beter nog) arm voor je mond wat is dat??! Mijn Babyboomer begeleidster, Lijkt zich niet te beseffen dat inenten niet betekend dat je een virus niet bij je kan dragen en dat het ook niet voor iedereen betekend dat je er niet alsnog goed ziek van kan worden.

Maar ondanks inenten (ja Huize Hersenwikkel is absoluut VOOR en dus ingeënt), Kunnen zeker mensen waarbij de afweer niet goed werkt nog altijd heel erg ziek worden. 

Pas daarom lieve mensen nog altijd een beetje op. Ben je ziek?, of verkouden? of weet je het niet zeker? Bescherm de mensen om je heen. zeg een afspraak af, sluit digitaal aan (als je echt niet weg kan blijven), was je handen, gebuik desinfecterende handgel correct, en vooral Hoest Nies en Proest in het openbaar netjes in je elleboog. 

Zo hebben ook mensen met een verzwakt immuunsysteem...Fijne feestdagen.

 

Brainact.

 Yeay, een nieuwe computer geeft nog meer reden om weer lekker te gaan bloggen en verder te werken aan mijn website (hersenwikkels.eu). 

Laat ik vandaag dus in ieder geval maar even gaan zitten voor dat eerste. Met een nog wel wat vol hoofd. want gisteren was er weer zo'n super gezellige Brainact (Brainact.nl) bijeenkomst. De jaarlijkse Sinterkerst viering. een jaarlijks terug kerende activiteit om het jaar als groep mee af te sluiten. 

Deze keer begonnen we met een iets serieuzer verdrietig nieuwtje, dat een van de deelnemers helaas is komen te overlijden, nadat zijn gezondheid al enige tijd achteruit was gegaan. Laten we daar geen traditie van maken jongens! Vorig jaar sloten we af met het overlijden van 1 deelnemer en een oud deelneemster dit jaar begonnen we met het plotseling overlijden van een deelnemer en sluiten we het jaar dus ook af met het overlijden van een deelnemer. Om hen allen te herdenken brand hier in huize Hersenwikkel een mooie kaars deze kerst. 

Voor jullie lieve Peter, Merel, Wilco en Eric. 

Maar wat is brainact nu eigenlijk? (het hele verhaal kan je lezen op de in deze blogpost gelinkte website)

Brainact is een in 2013 opgerichte vrijwilligers organisatie, die er is voor jonge mensen met NAH (niet aangeboren hersenletsel) in Noord-Limburg NL. Per jaar proberen zij gemiddeld 6 tot 8 wisselende activiteiten te organiseren (al zijn er ook een paar terug kerende activiteiten. zo kunnen ze al een paar jaar met hulp van lieve sponsoren een dag de Efteling (Efteling.nl) bezoeken). 

Sinds begin 2018 ben ik zelf deelnemer bij deze leuke gezellige groep met momenteel rond de 20 deelnemers en met 4 vaste vrijwilligers en een aantal vrijwilligers die van tijd tot tijd komen binnen waaien om mee te helpen.

Sinds die eerste keer .... onzeker als ik was sleepte mijn toenmalig begeleidster mij naar een bijeenkomst, en met een jaar ertussen waarin ik door mijn eigen psychische problemen minder ben gegaan dan goed voor me zou zijn geweest, ga ik vrolijk en trouw naar elke bijeenkomst die er gehouden wordt. en inmiddels is de band met de vaste vrijwilligers en deelnemers zo goed dat zelfs als het psychisch niet lekker met me gaat, ik vertrouwen heb om te gaan. vertrouwen heb dat ik met wat hulp door eventuele lastigheden heen kom. 

Wat daarbij ook heel goed helpt is dat ik ergens in dat eerste jaar toch besloot een van mijn reborn poppen mee naar de activiteiten te nemen. toen vooral een beetje bezorgd dat deelnemers en/of vrijwilligers me gek zouden vinden (Want welke volwassen meid loopt nu met poppen te zeulen?) en me links zouden laten liggen. En natuurlijk kwamen er vragen en soms nog wel eens. maar ik heb in die tijd ook geleerd dat als ik uit probeer te leggen waarom, wat deze poppen voor mij doen en betekenen, dat de meeste mensen die deze groep rijk is, begrijpen of in ieder geval proberen te begrijpen en accepteren. Mijn meiden gaan dus sinds dien ook altijd mee en iedereen kent ze. 

Vragen vind ik ook helemaal niet zo erg... ik heb 100 keer liever dat je me een vraag stelt (zolang die geen oordeel met zich meedraagd) dan dat iemand me van een afstandje staat aan te gapen of ik van mars kom. want ik ben niet gek. Ik heb trauma en NAH!

ik zie dus alweer uit naar een paar gezellige activiteiten het volgende jaar. 

op naar 2025!  

Terug naar het verleden...Brieven vol emotie

 Met deze iets wat dramatische titel (maar mag een mens soms wat dramatisch zijn?!) ga ik eindelijk zitten voor het schrijven van een nieuwe blogpost alhier.
Iets wat ik veel vaker zal moeten doen...YES i KNOW... maar wat me ondanks mijn grote liefde voor het geschreven woord tot nog toe niet al te best af gaat. Dus geen sorry's meer...geen...oepsén...of maaaaren.... maar gewoon gaan zitten en tikken wat van mijn hoofd en hard op papier (al is dat dan in digitale vorm) wil en misschien wel moet.
En op deze bevrijdingsdag 5 mei 2022 is het niet vreemd om tegelijk met het vieren van onze vrijheid na te denken over ons eigen verleden. want ja niet alle oorlogen in deze wereld zijn voor de buitenwereld zicht en voelbaar.
Dan heb ik het natuurlijk over zaken als huiselijkgeweld, misbruik en mishandeling dat in vele huizen in onze wereld verschillende rollen speeld, maar angstvallig voor de buitenwereld word achter gehouden. Zo ook in mijn leven is dat gedaan en gebeurd en het word stilaan tijd om sluiers te gaan lichten en rookschermen te verjagen.
Tijdens het graven in mijn opgeslagen documenten stuite ik dan ook op de materie die ik vandaag met jullie blog lezers en lezeressen wil delen. In de gedachte dat dat een begin maakt aan het lichten en verjagen van voorgenoemde verschuilmethoden.
In dit geval ga ik met jullie delen een aantal brieven die ik jaren geleden noodgedwongen aan mijn gezinsleden (moeder, vader, broer en zus) schreef in de hoop daarmee woorden te kunnen geven aan wat ik dacht en voelde. Ik uit mezelf altijd al beter op papier dan in welke andere vorm van communicatie ook. Al ben ik soms nog zo'n spraakwaterval. 
Het heeft helaas destijds niet gezorgd voor eerlijke dialoog tussen mij en het gezin en weer een aantal jaar later zelfs tot nog een serie brieven waarin ik niet anders kon dan het contact voorlopig te verbreken.  Maar dat is weer voor een andere keer.
 het onderstaande eerste stukje text plaatste ik boven elke brief. ik zal deze in de brieven hieronder niet herhalen.
Het is raar om deze brief(ven) te schrijven op een dag die eigenlijk heel vredig

en veilig zou moeten zijn.
Maar mijn gevoel zegt me dat ik er klaar voor ben nu.
Deze brief(ven) liggen eigenlijk al een aantal jaar op mijn tong maar de tijd

was er niet klaar voor.
Ik schrijf deze brief(ven) niet om mensen te kwetsen maar 

er zijn een aantal zaken  binnen ons gezin die ik uitgesproken wil hebben

om het boek van het verleden definitief dicht te mogen en kunnen klappen.
Uit respect voor ieder gezinslid schrijf ik ieder  een eigen brief

zodat de ontvanger(s) zelf de keuze kunnen maken de informatie ervan

voor zichzelf te houden of met het gezin te delen.
De uiteindelijke beslissing om deze brieven te schrijven

kwam door veel gesprekken en een opdracht van mijn huidige therapeute.
Die opdracht houd in dat ik als ik daar de tijd rijp voor vind,

ik het door de geschiedenis gekwetste kind in mij  vrij en los kan gaan laten.
Dit heb ik nodig om het boek van het verleden dicht te laten gaan

en ik dat boek  in de boekenkast op kan gaan bergen.
De reden dat ik dit per brief doe is dat er door emoties gedreven

er vaak dingen gezegd worden die kwetsend kunnen zijn.
De eerste brief (namen geannonimiseerd) is van mij aan mijn vader:
Lieve papa,
Ik herinner me heel goed hoe mooi rustig en gelijkwaardig onze relatie vroeger

was, Jij was mijn grote held, Mijn veilige haven.
Je begreep mij, stuurde mij met liefdevolle handen over die weg

die het leven heet.
Ik heb als klein kind een diep respect voor je.
Mijn  papa weet alles en kan alles.
Wij begrepen elkaar zonder daar woorden voor nodig te hebben.
Waarschijnlijk omdat we zo het zelfde zijn.
Niet alleen met onze kwaaltjes en pijntjes maar ook in karakter.
Ik herken me in je en ik denk dat jij je ook in mij herkend.
Ik dacht vroeger dat zo'n band voor het leven is.
Dat er niemand is die het zou kunnen breken.
Toch lieve papa kwamen er scheuren in, door de gebeurtenis in ons gezin

dat ons allemaal heeft getekend.
Ik heb als kind alleen nooit begrepen waarom onze band ineens ook

scheuren begon te vertonen.
Ik heb zelfs lange tijd gedacht dat je me niet meer wilde omdat

ik misschien wel teveel op mama leek en je niet herinnerd wilde worden

aan de vrouw die zo overduidelijk je hart had gebroken.
Ik probeerde de perfecte dochter voor je te zijn....

probeerde zelfs mama te worden om die scheuren in onze band

te plakken voor hij zou breken.
Maar die scheuren waren niet te lijmen.
Iedere keer als ik een scheur dicht had bleek er op een andere plaats

een nieuwe scheur voor terug te komen.
Ik weet nu dat mijn deel in dit verhaal was dat ik probeerde een rol aan te nemen

die niet voor mij bedoeld was.
Dat ik in mijn kinderlijke naïviteit dacht dat ik misschien

zelfs het hele gezin bij elkaar kon houden,

als ik maar hard genoeg aan de touwen bleef trekken.
Maar dat was onmogelijk omdat ons gezin al niet meer compleet was

en de touwen waaraan ik trok dus aan een paar bomen waren vastgeknoopt

in plaats van aan elkaar.
Het spijt me oprecht dat ik die verkeerde rol op me heb genomen

en misschien op die manier voor verwarring heb gezorgd.
Wat mij echter diep heeft gekwetst is

dat er van de rol die ik aannam (de moeder rol dus) ook langere tijd gebruik is

gemaakt.
Terwijl  jij en mama dit hadden moeten zien en jullie beider plicht als ouder

hadden moeten gebruiken om mij terug in de rol te plaatsen waar ik thuis hoorde.
De rol van het kind of de jong volwassene.
In mijn ogen hebben jullie jezelf teveel in je eigen pijn verdronken

om te kunnen zien dat de verhoudingen niet meer klopte.
De laatste anderhalf jaar heb ik hier herhaaldelijk met mijn 

therapeute over gesproken.
En steeds weer liepen die gesprekken uit op een gevoel van gekwetstheid,

onzekerheid en machteloosheid.
Ik mis een gevoel van erkenning van jullie kant uit.
Het kleine meisje diep in mij wacht op waardering en erkenning

zodat ze verder kan gaan met groeien en uiteindelijk

een plaats kan krijgen in het geheel.
Zolang het kind in mij moet blijven wachten op dat waar ze zo naar verlangd,

kan ik als volwassen vrouw niet verder.
Ik wil dolgraag zelf een gezin stichten.
Die wens zit dieper dan iemand ooit kan vermoeden.
Maar daarvoor moet ik uit de kleine rol kunnen stappen

om zelf groot te worden zodat ik mijn kind(eren) een veilig, rustig en liefdevol leven kan garanderen.
Liefs Marloes    
Ik kreeg hierop pas maanden later een brief van mijn vader, waar ik helaas alleen maar meer door gekwetst ben.
De volgende brief was die aan mijn moeder
Lieve Mama,
Onze relatie is altijd heel wankelig geweest voor mijn gevoel.
Ik plaatste als kind, papa op een groot voetstuk ik kan me voorstellen dat

daardoor jou pogingen om een stevige band met me te krijgen

erg heeft bemoeilijkt.
Ik wil hiervoor allereerst mijn excuses aanbieden.
Ik kan niet plaatsen waarom de band met papa vele malen groter is

dan mijn band met jou, maar vermoed dat het veel met herkenning

van mezelf in jullie te maken heeft.
Vroeger kon ik niet goed begrijpen waarom

jij het erg lastig lijkt te vinden echt volledig contact met me te maken.
Ik vind dat heel moeilijk te beschrijven hoe ik dat bedoel.
Het is net of je niet op mijn onvoorwaardelijke liefde durft te vertrouwen.
Lange tijd heb ik gedacht dat ik iets gedaan had in mijn leven wat tot

die gevoels breuk heeft geleid.
Zelfs dat mijn geboorte een fout was,dat ik nooit geboren had mogen worden.
Maar nu ik ouder wordt en steeds meer in mijn eigen leven

en ons leven als gezin graaf ben ik tot inzichten gekomen

die laten zien dat dat niet volledig waar kan zijn.
Ik denk dat jij door de ervaringen met je eigen moeder

niet hebt kunnen ervaren hoe een band tussen moeder en kind hoort te voelen.
Begrijp me alsjeblieft niet verkeert lieve mama,

dit is geenszins als verwijt bedoeld maar als erkenning.
Ik wil ook geenszins beweren dat je niet van me houdt en hebt gehouden,

want ik weet heel goed dat dat wel degelijk zo is.
Ik wil alleen laten zien dat ik een afstand voel waar 

ik zelf niet goed mee om weet te gaan.
Hopelijk heb ik me zo een beetje duidelijk verwoord zonder je te kwetsen.
Ik weet ook dat je je gevoel niet zomaar kan veranderen,

dat verwacht ik ook helemaal niet.
En ik heb met de tijd geleerd jou gulle giften te zien als jou manier

van laten weten dat je van me houdt.
Maar vaak verlang ik naar een arm om me heen

een knuffel of troostende woorden in plaats van een mooi boek of een ontbijtje.
Ik wil nogmaals benadrukken dat het geenszins de bedoeling is je te kwetsen,

als dat zo is spijt me dat oprecht.
Dit was iets wat ik al heel lang aan je kwijt wilde zodat het kind in mij rust krijgd en verder kan gaan.
En ik groot kan groeien en mijn verlangen naar een gezin een kans kan geven.
Liefs Marloes
Mijn moeder heeft met me gepraat maar bleef zichzelf daarin verschuilen achter haar muren. wel heeft ze me op mijn verzoek later nog geschreven over haar zwangerschap van mij en over haar gevoelens daarin. dat heeft me wel een beetje geholpen, maar ook teleurgesteld.
De volgende is de brief aan mijn Zus 
Lieve E,
Ik kan me jammerlijk weinig herinneren van hoe we vroeger als zussen

met elkaar omgingen.
We gingen ieder onze weg denk ik.
Toch is het eerste wat in me opkomt als ik aan het woord zus

denk een gevoel van strijd.
Het vechten om de beste te zijn.
Het vechten om die tweede plaats.
Een onzichtbare strijd die gestreden of niet,

veel tussen ons heeft ingestaan en nog vaak tussen ons in staat.
Ik heb me ten opzichte van jou nooit een gelijke gevoeld.
Altijd was jij de veel slimmere grote zus,

die altijd voor elkaar kreeg wat ze wilde.
Alles wat jij deed en doet wordt in mijn  ogen door iedereen

gezien als knap en sterk.
Voor jou leven was/is altijd de volle aandacht.
Ik heb altijd heel hard moeten schreeuwen voordat men naar mij wilde luisteren.
En nog heb ik vaak het gevoel dat ik alleen maar gehoord wordt als ik gil.
Want wie wil er nu luisteren naar een kind in een volwassen lichaam,

die haar leven vuld met “onnuttige” dingen zoals voor haar man zorgen

en het huis schoon houden en de diep gekoesterde wens om een kind

te mogen opvoeden.
Terwijl er een grote zus is...die een spannend leven lijd,

met haar dure baan en haar prachtige verre reizen,

veel mooiere verhalen kan vertellen.
Nu ik groter ben en steeds verder graaf in mijn verleden

zie ik dat dat beeld van mij vertekend is door een ander heel belangrijk persoon

in mijn leven.
Onze vader....die als klein kind al mijn grote held was, mijn beschermer,

maar die de duistere kant heeft  te pronken met dat wat hem

status zou kunnen bezorgen.
Mijn hart brak keer op keer als hij met jou pronkte omdat

je hoge cijfers haalde, dokter wilde worden en zo perfect leek te zijn.
Terwijl ik als ik geluk had slechts een klein klopje op mijn schouder kreeg

als er in zijn ogen iets goed was gedaan.
Mijn hart schreeuwde en scheeuwd op zo'n momenten om aandacht en erkenning.
Ik zie nu dat jij waarschijnlijk heel hard hebt moeten knokken

om de trots van papa te krijgen en te behouden.
En zie dat deze verhoudingen onze relatie met elkaar op scherp heeft doen staan.
En dat spijt me.
Wat mij wel kwetst is dat jij mij vaak geen ruimte geeft

om mijn verhaal te vertellen, om te laten zien 

waarom ik kies voor het leven dat ik nu heb.
Ik weet alleen niet of je dat bewust doet of

omdat dat oude gewoonten zijn die zijn voortgekomen uit

de situatie van knokken voor je plek in ons gezin.
Dit is dus geen verwijt maar meer een vraag om

het in de toekomst zo te kunnen gaan doen dat we allebei gelijk staan.
Als ik je met deze brief heb gekwetst spijt me dat,

maar ik moest dit kwijt om het kind in mij rust te kunnen geven.
Liefs Marloes
Ik heb van mijn zus nooit echt reactie gehad. en het gesprek dat ze met me dacht te voeren zal vol met verwijten zonder ook maar een sprankje zelfkennis en zelfschuld. teleurstellend dus. veranderd gedrag heb ik zeer zeker niet waar genomen.
En de laatste van de rij. de brief aan mijn broer.
Lieve J,
Om eerlijk te zijn vind ik de brief aan jou een van de moeilijkste,

omdat je al vanaf kleins af aan heel diep in mijn hart zit.
Mijn grote stoere maar altijd lieve zorgzame broer,

die niet zo makkelijk zegt dat ie van me houdt maar dat wel al meermaals

heeft laten zien.
Schreef ik net aan E dat ik me heel weinig van mijn relatie

vroeger met haar kan herinneren, van onze relatie herinner me ik des te meer.
Ik keek altijd tegen je op....en doe dat nog heel vaak.
Je hebt me vroeger niet zo zeer gekwetst door wat je tegen me zei,

het was meer dat jij altijd mijn tweede veilige haven was geweest

en die viel ineens ook weg in een periode dat ik die plek juist heel

erg hard nodig had.
Mijn  grote beschermende broer...liet me in de steek.
Ik kon dat toen niet goed begrijpen.
Nu ik ouder ben en graaf in ons verleden als gezin

heb ik wat nieuwe inzichten gekregen,

die me laten zien dat jij niet uit vrije wil mij in de steek liet.
Het was de situatie en de verwarrende scheve verhoudingen in ons gezin

waarvan ik denk dat de meeste invloed heeft gehad op dat moment.
Het spijt me dat ik de situatie toen misschien alleen maar verwarrender

voor jou heb gemaakt waardoor je je niet zo hebt kunnen gedragen

zoals je dat eigenlijk had gewild.
Ik heb wel heel veel respect voor het feit dat jij me als enige in ons gezin

je excuses voor jou gedrag hebt gemaakt.
Want grote broer, herinner jij je die avond in onze keuken aan de eettafel

nadat ik had opgebiecht een einde aan mijn  leven te hebben willen maken.
Waarbij papa alleen maar kon roepen waaraan hij het in godsnaam verdiend had

en zichzelf verzoop in medelijden.
Je kwam bij me zitten en vertelde mij dat het je speet

dat je het me vaak zo moeilijk had gemaakt.
Door dat te zeggen lieve J, gaf je mij  de erkenning die ik nodig had

om verder te kunnen.
Ik koester dat moment vanaf die dag als een geschenk.
Ik hoop dat je jezelf de fouten tegenover mij ook hebt kunnen vergeven.
En zo niet, hoop ik dat je dat alsnog vanaf de dag van vandaag zal doen.
Liefs Marloes
Van te voren was ik er al op ingesteld dat ik van mijn broer geen reactie zou gaan krijgen.
zo zit hij nou eenmaal in elkaar en het was en is ook goed zo.
ik had niet echt veel verwijten naar hem en het zal mijn vergeving zijn geweest die maakte dat ik op dit punt rust kreeg.
Wat ik geleerd heb van het schrijven van deze brieven?
Nou meer dan je zou vermoeden.
Heb ik spijt van het verzenden ervan?
Nee! absoluut niet. het schrijven van een brief om dit soort lastige onderwerpen aan te stippen is juist een goede manier zolang je niet de hoop hebt dat het zaken oplost of minder pijnlijk maakt.
je hebt tenslotte als mens alleen maar controlle op je eigen handelen en gedachten en gevoelens.
Die ander zal de "oorlog" in en met zichzelf moeten bevechten.
Liefs Marloes