Brainact.

 Yeay, een nieuwe computer geeft nog meer reden om weer lekker te gaan bloggen en verder te werken aan mijn website (hersenwikkels.eu). 

Laat ik vandaag dus in ieder geval maar even gaan zitten voor dat eerste. Met een nog wel wat vol hoofd. want gisteren was er weer zo'n super gezellige Brainact (Brainact.nl) bijeenkomst. De jaarlijkse Sinterkerst viering. een jaarlijks terug kerende activiteit om het jaar als groep mee af te sluiten. 

Deze keer begonnen we met een iets serieuzer verdrietig nieuwtje, dat een van de deelnemers helaas is komen te overlijden, nadat zijn gezondheid al enige tijd achteruit was gegaan. Laten we daar geen traditie van maken jongens! Vorig jaar sloten we af met het overlijden van 1 deelnemer en een oud deelneemster dit jaar begonnen we met het plotseling overlijden van een deelnemer en sluiten we het jaar dus ook af met het overlijden van een deelnemer. Om hen allen te herdenken brand hier in huize Hersenwikkel een mooie kaars deze kerst. 

Voor jullie lieve Peter, Merel, Wilco en Eric. 

Maar wat is brainact nu eigenlijk? (het hele verhaal kan je lezen op de in deze blogpost gelinkte website)

Brainact is een in 2013 opgerichte vrijwilligers organisatie, die er is voor jonge mensen met NAH (niet aangeboren hersenletsel) in Noord-Limburg NL. Per jaar proberen zij gemiddeld 6 tot 8 wisselende activiteiten te organiseren (al zijn er ook een paar terug kerende activiteiten. zo kunnen ze al een paar jaar met hulp van lieve sponsoren een dag de Efteling (Efteling.nl) bezoeken). 

Sinds begin 2018 ben ik zelf deelnemer bij deze leuke gezellige groep met momenteel rond de 20 deelnemers en met 4 vaste vrijwilligers en een aantal vrijwilligers die van tijd tot tijd komen binnen waaien om mee te helpen.

Sinds die eerste keer .... onzeker als ik was sleepte mijn toenmalig begeleidster mij naar een bijeenkomst, en met een jaar ertussen waarin ik door mijn eigen psychische problemen minder ben gegaan dan goed voor me zou zijn geweest, ga ik vrolijk en trouw naar elke bijeenkomst die er gehouden wordt. en inmiddels is de band met de vaste vrijwilligers en deelnemers zo goed dat zelfs als het psychisch niet lekker met me gaat, ik vertrouwen heb om te gaan. vertrouwen heb dat ik met wat hulp door eventuele lastigheden heen kom. 

Wat daarbij ook heel goed helpt is dat ik ergens in dat eerste jaar toch besloot een van mijn reborn poppen mee naar de activiteiten te nemen. toen vooral een beetje bezorgd dat deelnemers en/of vrijwilligers me gek zouden vinden (Want welke volwassen meid loopt nu met poppen te zeulen?) en me links zouden laten liggen. En natuurlijk kwamen er vragen en soms nog wel eens. maar ik heb in die tijd ook geleerd dat als ik uit probeer te leggen waarom, wat deze poppen voor mij doen en betekenen, dat de meeste mensen die deze groep rijk is, begrijpen of in ieder geval proberen te begrijpen en accepteren. Mijn meiden gaan dus sinds dien ook altijd mee en iedereen kent ze. 

Vragen vind ik ook helemaal niet zo erg... ik heb 100 keer liever dat je me een vraag stelt (zolang die geen oordeel met zich meedraagd) dan dat iemand me van een afstandje staat aan te gapen of ik van mars kom. want ik ben niet gek. Ik heb trauma en NAH!

ik zie dus alweer uit naar een paar gezellige activiteiten het volgende jaar. 

op naar 2025!