PMT en Narratieve therapie update. Nu Nazomeren!

 Een goede dag voor een nieuwe post alhier, Nu het eindelijk weer wat luchtiger weer begint te worden. Ik heb de afgelopen weken natuurlijk wel gewoon therapie gehad en dus wil ik jullie daar eerst over updaten. 😏

In de PMT therapie hebben we vooral gewerkt aan het maken van bewust contact met mijn lichaam en de beleving daarvan. In het voorgesprek kwam al naar voren dat het thuis zelf lukt om contact te maken met mijn boven lichaam. Hoofd/schouders/armen en borst. Dat bijvoorbeeld zepen of insmeren op die plaatsen geen tot nauwelijks triggerend is. Op goede dagen kan ik ook het zien van witte zeep of shampoo op mijn handen goed aan. Maar op slechte dagen (veel onrust in mijn hoofd) Lukt dat niet. Zelfzorg is in die periode vaak een hele uitdaging. 

Het verzorgen van mijn onderlichaam (maag streek, schaamstreek, benen en voeten) is vrijwel altijd een issue. Ik vermijd dat onbewust ook vooral. Scheren van benen doen de meeste vrouwen wekelijks. Mij lukt dat door de triggers niet meer dan 1 keer per 3 maanden gemiddeld.

Dat besproken hebbend gingen we dus aan de slag met de bewuste contact legging. Als eerste de veilige zone. Met handen erop leggen en voelen of ik mijn hand kon voelen, en toen dat lukte door te tikken met mijn handen over de veilige zone. Ook dat lukte zonder dissociatie. Na die sessie kreeg ik het huiswerk mee om dit thuis te blijven herhalen om zo mijn hoofd en lijf te laten merken dat dat veilig is. Niet alleen ons hoofd slaat negatieve ervaringen op namelijk. maar ons lichaam heeft ook zijn eigen opslag. dus je moet zowel je hoofd als je lichaam door oefening laten merken dat het NU is en niet TOEN. 

De week erna (met een 3 weken vakantie ertussen) Spraken we over hoe het oefenen thuis was verlopen. Ik rapporteerde dat het goed was gelukt en wat me tijdens die sessies was opgevallen. Omdat ik goed in mijn vel leek te zitten nodigde de therapeute me uit om dan te starten met de zelfde oefening maar dan in de onveilige zone. Ik nam de uitdaging aan. Maar dat bleek even van andere koek dan werken met de veilige zone. 😓We begonnen met een BodyScan om er zeker van te zijn dat er niet als ergens meer spanning zat dan gewensd. Daarna legde ik op instructie mijn handen op mijn maag/buik streek. En moest ik proberen te voelen en omschrijven wat ik voelde. Ik nam waar dan mijn handen wel mijn buik voelden maar mijn buik voelde tegenovergesteld niet mijn handen. (dit is vrij normaal bij mensen met fysieke traumatisering het wordt veroorzaakt door een dissociatieve beschermingsreactie tijdens het oplopen van het trauma). Mijn hoofd leek echter redelijk bij het nu te kunnen blijven en dus schakelden we naar het bewegen met de handen over de buik/maag. Daar merkte ik meteen al een verandering in mijn lichaam bij op. Ik voelde spanning in mijn boven benen en onrust on mijn voeten. (in de tijd dat ik nu PMT doe heb ik geleerd dat de onrust in mijn voeten een uiting is van verwijding. het letterlijk willen wegrennen van het "gevaar" ) . Toen ik mijn ogen open deed merkte ik meteen dat ik in de begin fase van dissociatie verkeerde. Ik ervaar dat zelf altijd als of ik door een waas heen kijk. Ik ben er wel...maar ik ben er ook niet helemaal gevoel. Ik uitte dat meteen naar mijn therapeute en we stopten direct met de oefening. Waarna ik zelf begon met het tegen gaan van de dissociatie door mijn huissleutels te pakken en daarmee te schudden of in een vuist te houden. Dissociatie kan namelijk worden bestreden door de zintuigen aan het werk te zetten. in mijn geval werkt de tastzin in combinatie met gehoorprikkels erg goed. De therapeute bracht me nog materialen met verschillende texturen waarmee ik speelde en rondliep tot ik het gevoel had terug te keren in het nu. Om te zorgen dat ik niet zomaar terug zou schieten als ik thuis was, maakten we de sessie af met een rondje Badminton.  Omdat Ik zo'n sterke reactie had op de oefening gaf mijn therapeute mij het advies thuis niet te oefenen maar voorlopig alleen tijdens de sessies eraan te werken. Dissociatie kan in een minder gecontroleerde omgeving bepaalde risico's met zich mee brengen namelijk. 

Tot zover de PMT.

Ook heb ik de afgelopen weken afspraken gehad met mijn regiebehandelaar en hebben we een begin gemaakt aan de Narratieve Exposure Therapie. In de eerste afspraak bespraken we de mogelijk heden om dit te doen en wat het beste bij mij zou kunnen passen. Als huiswerk zou ik beginnen met het opschrijven van 3 goede en 3 slechte gebeurtenissen van de leeftijd 0 tot en met 5 jaar.  Voor mij werkbaar omdat die leeftijden nog relatief rustig verlopen zijn. 

Tijdens de tweede afspraak deze week namen we samen mijn schrijfsels door. die ik ook nog in kleur codering had gedaan. tijdens het werken thuis had ik zelf het idee opgedaan om ook nog bij elk stukje van mijn levens verhalen iets creatiefs te maken. als symbool zeg maar. Mijn therapeute reageerde enthausiast op dat plan. Ik was nog niet begonnen door dat het nog zo heet was de afgelopen weken. Maar het plan is om de komende twee weken aan die eerste creatieve zaken de werken. het hoeft niet af meteen. soms heeft therapeutische creatie een aantal fasen voor het af is. dus ik begin gewoon en zie wel waar ik uitkom. Ik heb al een paar goede ideen in iedergeval. 

Verder heb ik het rustig aan gedaan de afgelopen weken en moet ik nu rustig proberen weer op gang te komen. De HERST KOMT ERAAN! JIPPIE! mijn favoriete seizoen. 

Tot snel, Liefs Marloes💗☺ 

Hyper Focussen.

 

Ik kwam vandaag op dit onderwerp omdat ik er momenteel na flink lange tijd weer eens last van heb. Een HYPERFOCUS. Voor Velen in de mensen zonder beperkingen wereld heeft dit woord vast een positieve klank. En zeg je waarschijnlijk Fijn toch dat je zo goed kan focussen?! En ja Voor sommige beroepen heb je een echte hyperfocus nodig. En dan is het een prettige bijkomstigheid. 

Maar ik heb het over een Hyperfocus die kan voorkomen bij bijvoorbeeld Mensen met ADHD, ADD, ASS, Bipolaire stoornissen en vast nog een hoop meer. Maar ook bij Hersenletsel (zowel AH als NAH). Deze versie van Hyperfocus is geen fijne karaktertrek maar een symptoom van iets anders. 

In mijn geval vermoed ik althans van mijn trage informatieverwerking en of prikkel niveaus. 

Voor mij persoonlijk voelt een hyperfocus als controle verlies, als iets wat me zo nu en dan echt overkomt en overvalt. Het gebeurt me het meest bij dingen die ik zou willen veranderen. Zoals een paar jaar geleden ik mezelf totaal in een hyperfocus verloor met de wil om mijn hobbyruimte/studio op te knappen. Uren en uren achter elkaar was ik plannen aan het maken, producten aan het zoeken en tekeningen aan het maken. Ik kwam niet meer in slaap omdat ik maar bleef malen. Ik kreeg hem uiteindelijk gestopt door een techniek die mijn begeleiding me adviseerde. En dat was. bewust gaan zitten en mezelf één mallig toestaan alles 1 keer in detail opschrijven en dan mijn notitieboek dicht te doen. Dat hielp.

Ik had eerder ook al eens een hyperfocus op luisterboeken, de tuin herinrichten,  Ecologische Menstruatieproducten, videocamera's, Honden, Reptielen, kinderwagens, ....

Mijn hyperfocus van dit moment het kopen van een E-Reader. Mijn brein probeert me met het zoeken en bekijken van allerlei informatie over e-readers, te overtuigen dat ik echt die Kobo Libra Color moet hebben. ZIE JE. Het begint met het woord E-reader en rolt net zo vaak over de kop in mijn kop dat ik geobsedeerd raak door dat ene ding. meestal het duurste en en luxe-te.  Terwijl ik niet eens weet of een e-reader de juiste optie voor mijn probleem zou zijn. Het is wat dat betreft maar goed dat ik wel goed ben in het beheren van ons inkomen en dus weet dat ik in ieder geval zonder sparen niet die glinsterende diamant kan kopen. want anders....

Mijn rem werkt gelukkig wel voldoende om deze hyperfocus niet uit de hand te laten lopen. En Financieel in de problemen te raken. Maar het is vooral een heel erg vermoeiend fenomeen. 

Mijn hyperfocussen duurt gelukkig met hulp van mijn begeleiding niet al te lang.  En moet ik soms dus gewoon even STOP roepen.

Narratieve Exposure Therapie

 

Het is even koel tussen door dus kom ik jullie even een update brengen. Vandaag over de beslissing die ik heb genomen om samen met mijn Regie Behandelaar aan Narratieve Exposure Therapie te gaan doen, naast de Psychomotorische Therapie die ik al volg. 

Narratieve Exposure Therapie is een Psychotherapeutische vorm die met name geschikt is voor de behandeling van mensen met meervoudig trauma met PTSS tot gevolg. Maar schijnt ook voor Depressie en Angst klachten te kunnen worden ingezet.

In deze vorm van therapie loop je als client samen met een therapeut je levenslijn door. En markeer je alle goede én alle slechte herinneringen. als je levenslijn af is, (deze wordt dus ook echt fysiek gemaakt op papier of met andere materialen kan ook.) ga je per gebeurtenis/Herinnering gesprek voeren. zo doorloop je je hele levenslijn en krijgen alle gebeurtenissen aandacht. Het doel van deze Therapie is om zo alle herinneringen te integreren in een ander deel van je geheugen. waardoor ze deel van je verhaal worden en niet losse verhalen (die vooral als ze getriggerd worden opkomen). 

Tijdens ons laatste evaluatie moment een week of wat geleden benoemde mijn regie behandelaar deze mogelijkheid om aan traumaverwerking te beginnen. Tot nu toe ben ik vooral de randvoorwaarden daarvoor aan het scheppen geweest met de Vroeger en verder cursus en de PMT . in de hoop dat trauma focale therapie mogelijk zou worden. Vanwege mijn sterk ontwikkelde coping mechanismen, mijn Suïcide risico en mijn Beperkingen is daar voorzichtig mee om gesprongen. Maar lijk ik nu inmiddels al 2 jaar verder beter in staat tot gezonde zelfregulatie. En dus durven we de stap naar trauma focale therapie beter te nemen. Zowel de therapeuten als ikzelf denken dat ik er klaar voor ben. 

Ik voel me er ook wel klaar voor! ondanks het ook weer spannend is en ik hard zal moeten werken om mijn zelfregulatie op peil te houden zodat ik veilig blijf.

Dat was het voor nu... Ik duik weer onder om te hitte te kunnen verdragen. 

TOT snel 

Liefs Marloes

HitteStress en ons brein

 Momenteel is het tropisch warm hier waar mijn lichaam en brein niet zo heel goed mee kunnen dealen. De komende maanden zal ik proberen dit blog te blijven voeden met mijn gedachten, maar weet dus dat als het wat langer stil blijft hier dat waarschijnlijk komt van de hitte. 

Hele zomers heb ik al doorgebracht in onze donkere slaapkamer, met een in een handdoek gerolde ijspack in mijn nek en de ventilator op de hoogste stand. En dan onder een koele (niet koud) waterstraal als het echt niet langer gaat. 

Ik voel me nogal nutteloos in deze perioden, maar wat kan ik doen? Vorig jaar heb ik voor het eerst zo'n koelsjaaltje getest. Maar om eerlijk te zijn vond ik het niet koelend genoeg en vooral klammig aanvoelen. zelfs als ik hem savonds had geactiveerd en in de koelkast had gelegd. Door die ervaring betwijfel ik of een koelvest wel zou helpen. dus durf ik de kosten daarvan nog niet aan. 

Nou is hitte stress voor veel mensen een groot probleem en wordt dat ook een groter probleem doordat het klimaat steeds verder opwarmt. Dus we doen wat we kunnen. Maar het is een gegeven dat mensen met hersenletsel meer gevolgen kunnen ondervinden van hitte (en koude) omdat de temperatuurregeling in het brein door de schade niet juist meer werkt.

Persoonlijk kan ik buiten temperaturen handelen tot een graad of 25 celcius en heb ik meer moeite met hitte dan met koude. Ik heb het zelf ook altijd eerder te warm dan te koud. Wel merk ik dat het meoilijker wordt nu ik "ouder" aan het worden ben. (45) Waar ik aan het begin van mijn huwelijk nog onder de parasol in de tuin kon zitten (+- 20 jaar geleden) met een boek in de zomer. Blijf ik nu het liefste binnen zodra het heet wordt. en kan ik dus bij hoge tempersturen zoals ik al schreef niet meer dan liggen in het donker en koelen koelen koelen. 

Duidelijke Informatie over dit onderwerp vind je via deze link  https://www.hersenletsel-uitleg.nl/gevolgen/zintuiglijke-gevolgen/warmte-intolerantie van de website Hersenletsel-uitleg. een betrouwbare en goed geïnformeerde bron. 

voor nu dus even geniet van de zon! ik duik min of meer even onder. 👊

Lezen als hobby ...met een leesbeperking.

Door een Facebook artikel dat ik net tegen kwam heb ik denk ik weer een goed onderwerp om over te vertellen hier. 

Namelijk een van mijn hobby's Lezen.

Mijn liefde voor verhalen begon al vroeg. Ik herinner me mijn vader die voorlas. Mijn vader was beter in stemmetjes nadoen dan mijn moeder, dus vond ik het leuker als hij voorlas. Mijn vader Imiteerde ook vaak de stemmen van Lowieke de vos en Bor de wolf van de Fabeltjeskrant en ik schaterde het vaak uit als hij Eukalypta de heks uit paulus de boskabouter (die hij graag paulus de bosklababer noemde ) nadeed. Maar meestal las hij me voor uit het grote boek van Jip en Janneke of het boek Visje bij de thee beide van Annie m.g. Schmit. 

Als mijn vader of moeder geen tijd hadden voor voorlezen luisterde ik naar Lecturama's Luistersprookjes en Legenden. een serie cassette bandjes met boeken uit de jaren 80/90. Met de stemmen van Frans van Dusschoten en Trudy Libosan. En tijdens lunch pauze en woensdagmiddag groep (ik ging naar speciaal onderwijs waar overblijf groepen waren in aparte barakken) Lag ik vaak op de bank in de "woonkamer" te luisteren naar Lp's van Vrouwtje Theelepel. 

Toen ik eenmaal zelf leerde lezen leende ik bij de bibliotheek vaak boeken. Wel ben ik vrij lang blijven hangen in de niveau B boeken en las ik op 18 jarige leeftijd nog steeds voornamelijk niveau C boeken. Nu in volwassenheid Is het een mengeling van Young Adult en Volwassen non Fictie. Volwassen Fictie alleen als het niet te literair is. mijn leesnivau is door mijn hersenletsel dus wel iets lager dan gemiddeld. Maar wat maakt het uit. Lezen doe je voor je plezier en dan maakt het niet uit wat je leest, Toch? Toch is dat Niveau dingetje voor mij lange tijd een punt van schaamte geweest. Waardoor mijn plezier in lezen ook een poos is weggeweest. Maar ergens aan het begin van mijn huwelijk, kregen de leeskriebels me weer te pakken. In die tijd las ik nog gewoon fysieke boeken zonder groote letters. Echter merkte ik naar mate de jaren verstreken meer en meer problemen. Ik kon niet lang meer achter elkaar lezen en raakte steeds sneller afgeleid. 

Ik herinnerde mij tijdens een gesprek met mijn toenmalige NAH begeleidster dat er gesproken boeken zijn voor mensen met een leesbeperking en besloot wat onderzoek te doen naar de mogelijkheden daarvan. Die boeken worden geproduceerd in een format wat Daisy genoemd word en wat afgedraaid kan worden met een speciaal Apparaat. De Daisy Speler  . Deze spelers zijn echter behoorlijk aan de prijs en de verzekeraar vergoed natuurlijk alleen als je aan bepaalde voorwaarden voldoet. En dat voldeed ik nog niet. Op zoek naar een tweede hands speler had ik geluk. Een echtpaar uit de regio had van de verzekeraar een speler vergoed gekregen maar hun 7 jarige dochter weigerde het ding te gebruiken. Daardoor kon ik hem vrijwel ongebruikt voor een heel klein bedrag overnemen. En melde ik me aan bij bibliotheek Passend lezen. Sinds dien luister lees ik dus weer naar volle lust. Nu de speler ouder word gebruik ik de online player van Passend Lezen omdat die me ook nog vrijheid biedt waar ik lees. (welke plek in of buitenshuis) Ik geniet weer van lezen. 😊

De keuze is reuze en je hebt zelfs de fysieke boeken binnen een dag of 2 in huis met de brievenbus post. Het terug sturen van de cdtjes is gratis en gemakkelijk in het hoesje waarin je ze opgestuurd krijgt. De digitale boeken zijn snel te downloaden en via je passend lezen account ook gemakkelijk in te leveren. 

Lees je graag... Maar lukt dat door een beperking niet goed meer? Raad ik het luisterlezen van harte aan.

EEN REM VINDEN...Waarom ik altijd het gevoel heb dat ik moet haasten.

 

Waar blijft mijn tijd toch? was mijn vraagstuk slechts een paar weken geleden. dat antwoord is inmiddels door mijn IG ban en de afgelopen week begonnen Habit Tracker en Daybook, steeds duidelijker. En nu doemt dus vraag twee op: 

Waarom heb ik altijd het gevoel te weinig tijd te hebben of nergens de tijd voor te kunnen nemen? 😕

En vanmiddag tijdens mijn rust moment, na een korte visualisatie oefening, kreeg ik een klein stukje van dat antwoord aangereikt. Dat probleem bestaat voor nu uit twee hoofd redenen.

1. Ik denk dat omdat ik altijd zo traag ben geweest, ik van nature een drang heb ontwikkeld om even snel klaar te zijn als mijn leeftijdsgenoten. Een mens is een groepsdier en dus zal ons brein en lichaan alles in het werk proberen te stellen om niet buiten een groep te vallen. Voor de oermens zat er tenslotte een hele hoop veiligheid in een groep. Zowel kwa voedsel en onderdak zekerheid, als bij bescherming tegen roofdieren. Een roofdier jaagt op de zwakste schakel en zorgt zo voor evenwicht. Maar dat is iets anders.

2. Doordat in de opvoeding door ouders en leraren duidelijk een voorkeur werd gegeven aan vlug en productief werken. heb ik mezelf nog meer aangeleerd om zo snel mogelijk taken te volbrengen. En werd er eerder "geapplaudisseerd" voor het werk af hebben, dan voor je werk zorgvuldig doen. Daarbij vielen ik en mijn broer ook nog eens in het niet tegen onze zus die zowel vlug als zorgvuldig kon werken. 

Waar ik mijn onrust in snelheid tegenwoordig het meeste in terug zie, en waar ik omwille van mijn mentale gezondheid iets aan wil proberen te veranderen, is op het vlak van hobby's. Ik neem aan dat de meeste mensen een hobby uitvoeren voor ontspanning en wat is er nou een grotere dealbreaker dan je hobby activiteiten zo snel mogelijk willen/moeten doen?! Juist niets.

Zeker bij de hobby's die ik nu al doe en nog voor ogen heb, wordt het resultaat een stuk mooier en bevredigender voor het oog als ik de tijd zou nemen om de dingen zo secuur mogelijk te doen. Het naaien van mijn jurk was vast beter gelukt als ik de tijd had genomen om kleine foutjes direct en goed te herstellen ipv wat ik nu deed...gefrustreerd raken en dan maar snel snel met grote stappen thuis. Een werkstuk dat je voor de lol maakt... hoeft niet de zelfde dag of week af. er zijn mensen die er maanden over doen om hun hobbywerkstuk zo perfect mogelijk te maken. En volgens mij geeft dat echt veel meer voldoening.

Dus vanaf nu maak ik een nieuwe deal met mezelf:

Voortaan ga ik mijn best doen om in het moment te zijn, bij het uitvoeren van hobby's. Tussendoor ademhalen of het werk neerleggen is beter dan maar door vliegen. en ik ga meer genieten van wat ik doe en laat. 

Varen in een bootje gaat beter met de stroom mee dan tegen de stroom in.

Liefs Marloes

Hulp van een nieuw paar ogen doet wonderen voor de ziel.

 Gisteren tijdens het bezoek van mijn vervangend begeleidster zijn we een stuk gaan wandelen. Tijdens het wandelen praten we over de doelen die we in de begeleiding gesteld hebben. En zo kwamen me uit op het tweede thema. 

Zelfzorg en Actief zijn.

Nadat de begeleiding weer weg was, bleek dat soms een paar relatief nieuwe ogen mee laten kijken tot verassende inzichten en acties kan leiden. En zo ontstond mijn middagje zoeken naar app's voor de telefoon die me  hierbij zouden kunnen ondersteunen. Ik heb met een dagelijkse taak reminder in google agenda (elke dag om 10 uur vraagt die me om even stil te staan bij wat ik zelf wil doen die dag) al gemerkt dat ik zo'n mens ben dat wel baad heeft bij digitale taak ondersteuning. Maar als ik teveel in de agenda zet merk ik dat mijn hersenen met hun NAH dat niet goed aankunnen en het overzicht verliezen.

Ik gebruik dus al de google agenda en dat werkt prima om afspraken niet te vergeten en of korte termijn reminders in te maken, zoals b.v. dat ik morgen de asperges niet moet vergeten te halen. Maar wat ik mis is een manier om te habit tracken. 

Nou zie ik op sociale media de mooiste creatiefste zelf gemaakte trackers voorbij komen, en heb ik al een paar keer gepoogd om het zelf te doen. Maar al dat tekenen enzo...is gewoon niet zo mijn ding kenbaar. 

En dus gebruikte ik ze dan ook niet. En ging ik gisteren opzoek naar een app op google play. Het moet uitwijzen of dit wel werkt. dus ik houdt jullie op de hoogte. Maar ik heb gisteren in ieder geval de app van Habitive app geïnstalleerd. met een vreselijk schattige Sloth als logo. 💖Simple dus hopelijk affectief. 

Probleem 1 solved voor nu. Al is het wel lastig moet ik zeggen om volledig gratis deze apps te vinden. en ik hoop dat deze niet ook uiteindelijk begind dat ik een duur abbo nodig heb om alle functies te behouden. 

Wat ik ook al een poosje probeerde is het bijhouden van een minimalistisch dagboekje om mijn geheugen te ondersteunen. Een groot dagboek en een blog bijhouden doe ik wel en naar alle tevredenheid, maar het zou fijn zijn om dagelijks een paar kleinere notities te kunnen maken over wat ik die dag heb kunnen doen. om mezelf meer inzicht te geven in wat energie kost en wat energie oplevert. gelijk hoop ik zo een klein naslagje te creëren voor mezelf om in een oogopslag te kunnen zien dat ik niet zo weinig doe op een dag als ik denk. en mezelf zo een positiever beeld over mezelf te geven. (CPTSSers hebben makkelijk een slecht zelfbeeld) 

Na wat zoeken, installeren en weer verwijderen vond ik Daybook  waarvan voor de betaalde versie ook netjes geprijsd bleek te zijn. en het abbo kun je gewoon via de abonnementen tab in google play opzeggen. 

Een simpele layout en mogelijkheden tot kleine notities sprak me zeker aan. dus ik ga hem voorlopig testen. en kom er bij jullie op terug. 

Liefs Marloes🙏