Denken, Dromen, Doen.

Het is nu natuurlijk ECHT nog veeeeel te vroeg voor de oude vertrouwde doelen voor het nieuwe jaar. En eigenlijk doe ik zelfs helemaal niet aan dat soort dingen, want laat me wel zeggen meestal mislukken ze dan ook gewoon al in Januari ofzo. LOL

Echter wat ik wel steeds meer hoop en droom is dat ik komend jaar de moed, kracht en mogelijkheid (als in locatie en toehoorders)  ga vinden om in ieder geval 1 keer mezelf even in het middelpunt van de belangstelling te plaatsen. (OH...ZO Eng maar ook super Krachtig voelend te gelijk). En dan heb ik het specifiek over een geval waarbij ik kan, hoop en durf te doen wat me al een paar jaar drijft. 

Ik wil een Hersenwikkels.eu Speech of zoals ik dat graag noem Talk geven! Daar ben ik uiteindelijk toch mijn website, deze blog en het youtube kanaal voor begonnen.

Ben ik daarvoor al sterk genoeg? Zit ik niet nog te veel in mijn therapeutisch proces? Moet ik nog iets meer helen? Of zou het houden van een of 2 talks dit volgende jaar me juist kunnen helpen om onzekerheid en angst los te laten? wat mijn heling juist zou kunnen bevorderen.

Ik heb zelfs twee mogelijke paden...

1. Ik neem mensen echt mee in mijn persoonlijke verhaal. zoals ik op mijn website doe.

Door dat te doen hoop ik mensen vooral te leren en laten zien dat je vanbuiten nooit kunt zien hoe het met een ander gaat en dat zelfs achter de voordeur bij keurige welgestelde gezinnen een hele hoop mis kan zijn.

Het doel daarmee is denk ik voornamelijk Awareness Kweken in de maatschappij.

Een Talk als dat heeft als nadeel dat ik dan wel een uurtje of 3 zoet zou kunnen zijn. En Zijn er daadwerkelijk mensen te vinden die dat interessant genoeg vinden om naar me te komen luisteren en kijken.

2. Ik richt me op 1 specifiek onderwerp en probeer mensen daarover ook daadwerkelijk iets te leren.

Daarmee zou ik b.v. met kleinere groepen dienst en hulp verleners kunnen werken. waardoor een talk veel interactiever wordt dan het plan van hierboven. En ik veel specifieker aan mensen kan uitleggen of vertellen hoe ik dingen persoonlijk beleefd heb. en of wat ik denk dat er misschien in de toekomst anders zal moeten. zodat anderen mogelijk daar minder moeilijkheden door tegen komen in hun levens reis. 

Onderwerpen die ik zelf graag zou willen bespreken met en in dit soort groepen is:

*signalen van misbruik herkennen en erkennen

*hoe kan je iemand met CPTSS ondersteunen zonder daarbij te veel van die persoon te verlangen

*Kleine gebreken op papier, grote gevolgen in het dagelijks leven.

of

*Relaties buiten de maatschappelijke lijnen, acceptabel maken en bespreken met mensen met Beperkingen en of Mentale uitdagingen.

Wat ik mezelf hier nu vooral zie opschrijven. Is... Dat ik in deze groepen veel meer uit wil op het doorbreken van hokjes denken en mensen wil leren dat je sommige mensen juist beter kunt helpen door buiten de hokjes te leren denken, kijken en kleuren. Dat zorg en ondersteuning juist sneller/beter en goedkoper kan worden als je de voorgeschreven lijstjes loslaat en creatief over situaties nadenkt.

Ja, dat betekend soms dat jij je als persoon ongemakkelijk kan voelen bij de oplossing die voor client, patient of partners van deze mensen de uitkomst kan geven die hun leven draagbaar maakt.   

Ik hoop U als lezer van mijn blog te informeren maar ook te inspireren, Komt mijn eigen inspiratie voor de Talks van de vele TEDx talks die ik online graag bekijk. OEH wat zou ik dat nou graag ooit eens kunnen doen! Maar ik vrees dat mijn geheugen (door mijn NAH en CPTSS gevolgen) me dat misschien niet zomaar gaat toestaan. Want je moet zoiets natuurlijk wel mooi uit je hoofd kunnen leren zodat je ook authentiek op dat podium (of welk podium dan ook) je verhaal aan de kijken/luisteraar kan brengen. Iemand die zegt dat ze je komt informeren en of educatie komt geven over een onderwerp waar ze vanuit haar eigen ervaring kennis van heeft, slaat in mijn ogen best wel een flater als ze geen mooi vloeiend aan een geregen praatje kan houden. 

Misschien is het de perfectionist in mij. En het is zeker een stukje angst voor falen door een opvoeding waarin alleen het beste goed genoeg leek te zijn. 

De verwondering van mijn Innerlijke Kinderen...

Wat is een innerlijk kind?

Zoals we weten doorloopt je brein samen met je lichaam alle fasen van het menselijke (zoogdier) leven. Het maakt zeer zeker bewust de fasen : geboorte, baby, dreumes, peuter, kleuter, kind, tiener, puber, jong volwassene, volwassene, senior en de dood mee. Zelfs de fases die  je in je bewuste brein niet herinnerd worden opgeslagen in het onderbewuste deel van het brein. En zo kunnen ze nog je hele verdere leven van invloed zijn op je leven. 

De fases van geboorte tot en met puber creëren je innerlijke kindsdelen.

Iedereen heeft dus altijd kindsdelen. 

Als er bij het doorlopen van je leven geen heel schokkende gebeurtenissen plaatsvinden, kan je deze kindsdelen vooral opmerken op vrolijke en rustige momenten. Wanneer je goed op jezelf staat afgestemd. B.V. de verwondering en het geluk dat je kan voelen van: wind door je haren, het zien van je spelende kinderen, een vlinder die voorbij vliegt, dingen doen die je als kind al leuk vond, enz enz...

Als je in een of meerdere van die fasen nare dingen te verduren krijgt, raken die afzonderlijke delen beschadigd. En kunnen ze je tijdens het volwassen deel van je leven in de weg gaan zitten of ze verdwijnen naar de achtergrond waar ze niet gevoeld of gehoord worden. Ze verstoppen zich als het ware nog steeds voor de gevaren van hun eigen tijd.

Dat is wat mijn innerlijke kinderen vooral gedaan hebben en van tijd tot tijd nog steeds doen. En als ze zichzelf wel lieten/laten, zien/horen, dan gebeurd(e) dat voornamelijk door triggers van negatieve ervaringen. Waardoor ik als volwassene vaak nogal kinderlijke reacties had/heb op gevoelens en situaties die leken/lijken op die uit het verleden.

Zo word een deel van mij getriggerd als mensen boos zijn en schreeuwen. Ik voel dan de drang om mezelf te verstoppen of klein te maken. Een ander deel wordt getriggerd als ik alleen ben op een plaats met veel drukte. (een drukke supermarkt, marktplein, enz.) en voelt mijn volwassen lichaam de paniek en wanhoop die de kleine versie van mezelf niet heeft leren omzetten.

Therapie voor verandering

Er zijn therapeuten die specifiek werken met de innerlijke kinderen van hun patiënten. Innerlijk kind werk heet dat. En in deze vorm van therapie word contact gezocht met de innerlijke kinderen van de patiënt doormiddel van visualisatie en meditatie technieken. Zo kan iemand b.v. visualiseren dat hij/zij een jongere versie ontmoet en het kan geruststellen, knuffelen, advies geven. Waardoor dat deel zich veiliger gaat voelen en naar de achtergrond verdwijnt, zodat het de reacties en belevingen van de volwassen versie niet meer zo verstoord. 

Hoewel Ik zelf nooit in therapie aan innerlijk kind werk heb gedaan, Merk ik sinds kort wel de positieve gevolgen van wat de therapie voor mijn innerlijke kinderen doet/kan doen.

Ik ben wel altijd geïntrigeerd geweest in Innerlijk kind werk en heb er dus ook veel over gelezen.   

Ik sta er open voor zullen we het maar noemen.

Duidelijke verandering voelen.

 Afgelopen week was het weer tijd voor het jaarlijkse bezoek aan de Efteling met Brainact.  Waar ik voor het eerst ECHT verandering in mezelf opmerkte.

Foto 1 hierboven:

Deze draak maakte me als klein kind doodsbang.

De afgelopen jaren merkte ik dat wat ik heb leren herkennen als het rebelse tienerdeel in mij, me ervan weerhield om echt van het sprookjesbos te genieten.

Dit jaar voelde ik echter een sterke, kinderlijke verwondering, vermengd met mijn volwassen liefde voor de technologie van animatronics.

Ik herinner me nog heel goed hoe ik daar stond te kijken hoe de draak beweegt. Ik genoot van elke seconde.

tegelijk er tijd echter...

lijkt het erop of een van mijn innerlijke kinderen besloot dat deze draak veel te eng was voor mijn baby, die ik daardoor onbewust beschermde met mijn lichaam. 

Foto 2 hieronder links:

Als kind was ik ook doodsbang van de wolf die op de deur klopte bij dit tafereel uit het verhaal van "De wolf en de zeven geitjes".

 Ik herinner me zelfs dat ik nachtmerries had de nacht nadat we daar waren geweest.

Dit jaar kon ik het tafereel eindelijk zien zoals het is. En de enge wolf was precies dat. Een enge wolf uit een sprookje. 

 Foto 3 hiernaast rechts:

Vertelde een van onze vrijwilligers dat er voor de boom van de trollenkoning een plek is die trilt als je er op staat. 

Ik voelde wel dat ik er op wilde staan maar een van mijn kindsdelen trilde van spanning. pas toen een van de vrijwilligers mijn hand pakte (in de tijd van dit innerlijke kind was het haar vader die zijn hand bood en rust bracht) en me naar en op de plek loodste, voelde ik dat deel tot rust komen. zoals je ziet ging een van de andere vrijwilligers ook nog achter me staan wat extra veiligheid bood. Het hielp me in het hier en nu te blijven, het hielp het kind in mij te genieten van die interessante "man" op zijn boomtroon. 

Ik voelde me deze keer bewuster, vrolijker en gelukkiger.

Het is niet dat ik er de afgelopen jaren niet van heb genoten, maar dit was een wereld van verschil voor mezelf.

Het gevoel er te zijn en verbonden te zijn met de wereld en de mensen om me heen, maakte dit jaar echt een dag vol verwondering. 

De STILLE strijd opgeven & Hoe belangrijk het is om HARDOP te blijven spreken. (Traumaverwerking)

 

Aan slachtoffers van misbruik word vaak een (uitgesproken of niet) zwijgplicht opgelegd door de dader of daders.

Dit zorgt ervoor dat het slachtoffer steeds verder isoleert.

Ik heb het hier al eens eerder besproken in een post. Althans toen raakte ik puur een tipje van dit probleem aan. Dus nu ik zelf tijdens therapie steeds meer begin te ervaren hoe het onderwerp Zwijgen of Spreken mij beïnvloed, wil ik hier wat breder op in gaan. En spreek ik wederom voornamelijk uit mijn eigen ervaringen en gevoelens hieromtrent.

Zelfs tijdens het schrijven van deze blog post voel ik een duidelijke weerstand in mijn lichaam en geest. Zo groot en invloedrijk kan die opgelegde zwijgplicht dus zijn. Maar ik voel tegelijk dat ik er klaar voor ben en klaar mee ben. Zwijgen is wat mij betreft niet langer zilver maar zwart als de donkerste nacht. 

Tijdens mijn laatste Narratieve Therapie sessie afgelopen week sprak ik breder dan ik ooit heb kunnen doen over hoe die zwijgplicht in mij omgezet werd naar een doodsangst om te onthullen. In mijn hoofd gillen de stemmen dingen als, "JIJ breekt de familie" "Niets zal ooit nog goed zijn" "Niemand zal je geloven" "Iedereen zal je haten".  

Maar ik sprak ook over hoe het voelt om niet te spreken/kunnen spreken. Het gevoel van in een kooi opgesloten zitten en/of aan de ketting liggen, komen voor het grootste deel van het moeten zwijgen af. Waarop mijn therapeute toen ik uitgesproken was me vroeg hoe ik me op dat moment voelde. Of er iets veranderd was. Na het uitspreken van deze dingen, moest ik na een denk pauze erkennen dat het spreken me inderdaad iets had verlicht. Ik beschreef het gevoel als "Het slotje van de kooi is los, maar ik kan er nog niet uit want de kat zit grijnzend onder het deurtje" en Er is iets meer beweging de ketting om mijn enkel maar ik kan nog niet staan.   

Dat gevoel leert me dat spreken de enige uitweg gaat zijn. En dat het beter is voor mezelf op de lange termijn, dan te blijven zwijgen. Hoe zwaar dat ook gaat zijn. Hoe bang ik ook ben om de mensen om wie ik geef of gegeven heb met mijn verhaal te breken. Het feit is dat ik zelf aan het zwijgen ten onder zal gaan als ik niet het risico neem ... en spreek over wat en door wie mij is aangedaan. 

Door in een veilige omgeving te beginnen met het hardop uitspreken van wat het slachtoffer is overkomen, kan het misplaatste schuld en/of schaamte gevoel worden neergelegd bij de dader/daders. waar die gevoelens thuis horen. 

Wat mij tijdens de sessie ook hielp om me veilig en geloofd te voelen is dat in tegenstelling tot voormalige therapeuten, Mijn huidige therapeuten me aankijken als ik praat. Niet tegelijk zitten te schrijven en hummen, maar echt oprecht luisteren en vragen of opmerken. Het gaf mij ook het gevoel dat mijn verhaal gehoord mag worden en dat wat er gebeurt is ook echt gebeurt is. Als slachtoffer maak je jezelf makkelijk wijs dat wat je meemaakte er niet toe doet of niet bestaat. Versterkt door wat daders, omstanders tegen je zeggen. Uitspraken als "we kunnen de tijd niet terug draaien" "Je zit altijd vol drama" "Ik heb nooit iets gemerkt aan jou of hem/haar" "Je hebt zijn/haar affectie gewoon verkeerd begrepen"... en ga zo maar door... Geven een slachtoffer tussen de letters door mee dat haar/zijn verhaal er niet toe doen. 

Mijn eigen moeder ... Schoot met een zin als "dit soort dingen gebeuren wel eens als je jong bent" mijn poging om te onthullen uit de lucht als een vogel in vrije vlucht op een mooie winter ochtend. Ik heb het daarna nooit meer geprobeerd. Maar ook een paar jaar geleden nog. Toen ik een bekende uit het verleden vertelde wat er in mijn verleden had gespeeld...en de zin "Je had het me toch kunnen vertellen." je wist toch dat je alles bij me kwijt kon" . Op een toon die verraadde dat deze persoon zich gepikeerd voelde omdat ik me kenbaar niet veilig genoeg had gevoeld haar over het misbruik te vertellen. Deed me in het nu vooral pijn omdat het mijn gevoel van schuld en schaamte dat toch al aanwezig was versterkte.

Terwijl je dit niet kunt stoppen als slachtoffer. Het stopt pas als de dader/daders beseffen waar ze in hemelsnaam mee bezig zijn óf er een buitenstaander ontdekt wat er gaande is en dit meld bij de juiste instanties en die instanties hun plicht uitvoeren.

Zelf ben ik pas echt gaan praten vanaf halverwege mijn 20'ers. de eerste persoon buiten mijn echtgenoot, was onze huisarts. Maar zeker in die begin jaren was het mondjes maat. Pas een heel paar jaren later werd ook bij hen de omvang zichtbaarder, waardoor gerichtere hulp kon worden gezocht. 

Nu 45 jaar jong zwijg ik al bijna mijn gehele leven en dat moet stoppen. 

PMT en Narratieve therapie update. Nu Nazomeren!

 Een goede dag voor een nieuwe post alhier, Nu het eindelijk weer wat luchtiger weer begint te worden. Ik heb de afgelopen weken natuurlijk wel gewoon therapie gehad en dus wil ik jullie daar eerst over updaten. 😏

In de PMT therapie hebben we vooral gewerkt aan het maken van bewust contact met mijn lichaam en de beleving daarvan. In het voorgesprek kwam al naar voren dat het thuis zelf lukt om contact te maken met mijn boven lichaam. Hoofd/schouders/armen en borst. Dat bijvoorbeeld zepen of insmeren op die plaatsen geen tot nauwelijks triggerend is. Op goede dagen kan ik ook het zien van witte zeep of shampoo op mijn handen goed aan. Maar op slechte dagen (veel onrust in mijn hoofd) Lukt dat niet. Zelfzorg is in die periode vaak een hele uitdaging. 

Het verzorgen van mijn onderlichaam (maag streek, schaamstreek, benen en voeten) is vrijwel altijd een issue. Ik vermijd dat onbewust ook vooral. Scheren van benen doen de meeste vrouwen wekelijks. Mij lukt dat door de triggers niet meer dan 1 keer per 3 maanden gemiddeld.

Dat besproken hebbend gingen we dus aan de slag met de bewuste contact legging. Als eerste de veilige zone. Met handen erop leggen en voelen of ik mijn hand kon voelen, en toen dat lukte door te tikken met mijn handen over de veilige zone. Ook dat lukte zonder dissociatie. Na die sessie kreeg ik het huiswerk mee om dit thuis te blijven herhalen om zo mijn hoofd en lijf te laten merken dat dat veilig is. Niet alleen ons hoofd slaat negatieve ervaringen op namelijk. maar ons lichaam heeft ook zijn eigen opslag. dus je moet zowel je hoofd als je lichaam door oefening laten merken dat het NU is en niet TOEN. 

De week erna (met een 3 weken vakantie ertussen) Spraken we over hoe het oefenen thuis was verlopen. Ik rapporteerde dat het goed was gelukt en wat me tijdens die sessies was opgevallen. Omdat ik goed in mijn vel leek te zitten nodigde de therapeute me uit om dan te starten met de zelfde oefening maar dan in de onveilige zone. Ik nam de uitdaging aan. Maar dat bleek even van andere koek dan werken met de veilige zone. 😓We begonnen met een BodyScan om er zeker van te zijn dat er niet als ergens meer spanning zat dan gewensd. Daarna legde ik op instructie mijn handen op mijn maag/buik streek. En moest ik proberen te voelen en omschrijven wat ik voelde. Ik nam waar dan mijn handen wel mijn buik voelden maar mijn buik voelde tegenovergesteld niet mijn handen. (dit is vrij normaal bij mensen met fysieke traumatisering het wordt veroorzaakt door een dissociatieve beschermingsreactie tijdens het oplopen van het trauma). Mijn hoofd leek echter redelijk bij het nu te kunnen blijven en dus schakelden we naar het bewegen met de handen over de buik/maag. Daar merkte ik meteen al een verandering in mijn lichaam bij op. Ik voelde spanning in mijn boven benen en onrust on mijn voeten. (in de tijd dat ik nu PMT doe heb ik geleerd dat de onrust in mijn voeten een uiting is van verwijding. het letterlijk willen wegrennen van het "gevaar" ) . Toen ik mijn ogen open deed merkte ik meteen dat ik in de begin fase van dissociatie verkeerde. Ik ervaar dat zelf altijd als of ik door een waas heen kijk. Ik ben er wel...maar ik ben er ook niet helemaal gevoel. Ik uitte dat meteen naar mijn therapeute en we stopten direct met de oefening. Waarna ik zelf begon met het tegen gaan van de dissociatie door mijn huissleutels te pakken en daarmee te schudden of in een vuist te houden. Dissociatie kan namelijk worden bestreden door de zintuigen aan het werk te zetten. in mijn geval werkt de tastzin in combinatie met gehoorprikkels erg goed. De therapeute bracht me nog materialen met verschillende texturen waarmee ik speelde en rondliep tot ik het gevoel had terug te keren in het nu. Om te zorgen dat ik niet zomaar terug zou schieten als ik thuis was, maakten we de sessie af met een rondje Badminton.  Omdat Ik zo'n sterke reactie had op de oefening gaf mijn therapeute mij het advies thuis niet te oefenen maar voorlopig alleen tijdens de sessies eraan te werken. Dissociatie kan in een minder gecontroleerde omgeving bepaalde risico's met zich mee brengen namelijk. 

Tot zover de PMT.

Ook heb ik de afgelopen weken afspraken gehad met mijn regiebehandelaar en hebben we een begin gemaakt aan de Narratieve Exposure Therapie. In de eerste afspraak bespraken we de mogelijk heden om dit te doen en wat het beste bij mij zou kunnen passen. Als huiswerk zou ik beginnen met het opschrijven van 3 goede en 3 slechte gebeurtenissen van de leeftijd 0 tot en met 5 jaar.  Voor mij werkbaar omdat die leeftijden nog relatief rustig verlopen zijn. 

Tijdens de tweede afspraak deze week namen we samen mijn schrijfsels door. die ik ook nog in kleur codering had gedaan. tijdens het werken thuis had ik zelf het idee opgedaan om ook nog bij elk stukje van mijn levens verhalen iets creatiefs te maken. als symbool zeg maar. Mijn therapeute reageerde enthausiast op dat plan. Ik was nog niet begonnen door dat het nog zo heet was de afgelopen weken. Maar het plan is om de komende twee weken aan die eerste creatieve zaken de werken. het hoeft niet af meteen. soms heeft therapeutische creatie een aantal fasen voor het af is. dus ik begin gewoon en zie wel waar ik uitkom. Ik heb al een paar goede ideen in iedergeval. 

Verder heb ik het rustig aan gedaan de afgelopen weken en moet ik nu rustig proberen weer op gang te komen. De HERST KOMT ERAAN! JIPPIE! mijn favoriete seizoen. 

Tot snel, Liefs Marloes💗☺ 

Hyper Focussen.

 

Ik kwam vandaag op dit onderwerp omdat ik er momenteel na flink lange tijd weer eens last van heb. Een HYPERFOCUS. Voor Velen in de mensen zonder beperkingen wereld heeft dit woord vast een positieve klank. En zeg je waarschijnlijk Fijn toch dat je zo goed kan focussen?! En ja Voor sommige beroepen heb je een echte hyperfocus nodig. En dan is het een prettige bijkomstigheid. 

Maar ik heb het over een Hyperfocus die kan voorkomen bij bijvoorbeeld Mensen met ADHD, ADD, ASS, Bipolaire stoornissen en vast nog een hoop meer. Maar ook bij Hersenletsel (zowel AH als NAH). Deze versie van Hyperfocus is geen fijne karaktertrek maar een symptoom van iets anders. 

In mijn geval vermoed ik althans van mijn trage informatieverwerking en of prikkel niveaus. 

Voor mij persoonlijk voelt een hyperfocus als controle verlies, als iets wat me zo nu en dan echt overkomt en overvalt. Het gebeurt me het meest bij dingen die ik zou willen veranderen. Zoals een paar jaar geleden ik mezelf totaal in een hyperfocus verloor met de wil om mijn hobbyruimte/studio op te knappen. Uren en uren achter elkaar was ik plannen aan het maken, producten aan het zoeken en tekeningen aan het maken. Ik kwam niet meer in slaap omdat ik maar bleef malen. Ik kreeg hem uiteindelijk gestopt door een techniek die mijn begeleiding me adviseerde. En dat was. bewust gaan zitten en mezelf één mallig toestaan alles 1 keer in detail opschrijven en dan mijn notitieboek dicht te doen. Dat hielp.

Ik had eerder ook al eens een hyperfocus op luisterboeken, de tuin herinrichten,  Ecologische Menstruatieproducten, videocamera's, Honden, Reptielen, kinderwagens, ....

Mijn hyperfocus van dit moment het kopen van een E-Reader. Mijn brein probeert me met het zoeken en bekijken van allerlei informatie over e-readers, te overtuigen dat ik echt die Kobo Libra Color moet hebben. ZIE JE. Het begint met het woord E-reader en rolt net zo vaak over de kop in mijn kop dat ik geobsedeerd raak door dat ene ding. meestal het duurste en en luxe-te.  Terwijl ik niet eens weet of een e-reader de juiste optie voor mijn probleem zou zijn. Het is wat dat betreft maar goed dat ik wel goed ben in het beheren van ons inkomen en dus weet dat ik in ieder geval zonder sparen niet die glinsterende diamant kan kopen. want anders....

Mijn rem werkt gelukkig wel voldoende om deze hyperfocus niet uit de hand te laten lopen. En Financieel in de problemen te raken. Maar het is vooral een heel erg vermoeiend fenomeen. 

Mijn hyperfocussen duurt gelukkig met hulp van mijn begeleiding niet al te lang.  En moet ik soms dus gewoon even STOP roepen.

Narratieve Exposure Therapie

 

Het is even koel tussen door dus kom ik jullie even een update brengen. Vandaag over de beslissing die ik heb genomen om samen met mijn Regie Behandelaar aan Narratieve Exposure Therapie te gaan doen, naast de Psychomotorische Therapie die ik al volg. 

Narratieve Exposure Therapie is een Psychotherapeutische vorm die met name geschikt is voor de behandeling van mensen met meervoudig trauma met PTSS tot gevolg. Maar schijnt ook voor Depressie en Angst klachten te kunnen worden ingezet.

In deze vorm van therapie loop je als client samen met een therapeut je levenslijn door. En markeer je alle goede én alle slechte herinneringen. als je levenslijn af is, (deze wordt dus ook echt fysiek gemaakt op papier of met andere materialen kan ook.) ga je per gebeurtenis/Herinnering gesprek voeren. zo doorloop je je hele levenslijn en krijgen alle gebeurtenissen aandacht. Het doel van deze Therapie is om zo alle herinneringen te integreren in een ander deel van je geheugen. waardoor ze deel van je verhaal worden en niet losse verhalen (die vooral als ze getriggerd worden opkomen). 

Tijdens ons laatste evaluatie moment een week of wat geleden benoemde mijn regie behandelaar deze mogelijkheid om aan traumaverwerking te beginnen. Tot nu toe ben ik vooral de randvoorwaarden daarvoor aan het scheppen geweest met de Vroeger en verder cursus en de PMT . in de hoop dat trauma focale therapie mogelijk zou worden. Vanwege mijn sterk ontwikkelde coping mechanismen, mijn Suïcide risico en mijn Beperkingen is daar voorzichtig mee om gesprongen. Maar lijk ik nu inmiddels al 2 jaar verder beter in staat tot gezonde zelfregulatie. En dus durven we de stap naar trauma focale therapie beter te nemen. Zowel de therapeuten als ikzelf denken dat ik er klaar voor ben. 

Ik voel me er ook wel klaar voor! ondanks het ook weer spannend is en ik hard zal moeten werken om mijn zelfregulatie op peil te houden zodat ik veilig blijf.

Dat was het voor nu... Ik duik weer onder om te hitte te kunnen verdragen. 

TOT snel 

Liefs Marloes

HitteStress en ons brein

 Momenteel is het tropisch warm hier waar mijn lichaam en brein niet zo heel goed mee kunnen dealen. De komende maanden zal ik proberen dit blog te blijven voeden met mijn gedachten, maar weet dus dat als het wat langer stil blijft hier dat waarschijnlijk komt van de hitte. 

Hele zomers heb ik al doorgebracht in onze donkere slaapkamer, met een in een handdoek gerolde ijspack in mijn nek en de ventilator op de hoogste stand. En dan onder een koele (niet koud) waterstraal als het echt niet langer gaat. 

Ik voel me nogal nutteloos in deze perioden, maar wat kan ik doen? Vorig jaar heb ik voor het eerst zo'n koelsjaaltje getest. Maar om eerlijk te zijn vond ik het niet koelend genoeg en vooral klammig aanvoelen. zelfs als ik hem savonds had geactiveerd en in de koelkast had gelegd. Door die ervaring betwijfel ik of een koelvest wel zou helpen. dus durf ik de kosten daarvan nog niet aan. 

Nou is hitte stress voor veel mensen een groot probleem en wordt dat ook een groter probleem doordat het klimaat steeds verder opwarmt. Dus we doen wat we kunnen. Maar het is een gegeven dat mensen met hersenletsel meer gevolgen kunnen ondervinden van hitte (en koude) omdat de temperatuurregeling in het brein door de schade niet juist meer werkt.

Persoonlijk kan ik buiten temperaturen handelen tot een graad of 25 celcius en heb ik meer moeite met hitte dan met koude. Ik heb het zelf ook altijd eerder te warm dan te koud. Wel merk ik dat het meoilijker wordt nu ik "ouder" aan het worden ben. (45) Waar ik aan het begin van mijn huwelijk nog onder de parasol in de tuin kon zitten (+- 20 jaar geleden) met een boek in de zomer. Blijf ik nu het liefste binnen zodra het heet wordt. en kan ik dus bij hoge tempersturen zoals ik al schreef niet meer dan liggen in het donker en koelen koelen koelen. 

Duidelijke Informatie over dit onderwerp vind je via deze link  https://www.hersenletsel-uitleg.nl/gevolgen/zintuiglijke-gevolgen/warmte-intolerantie van de website Hersenletsel-uitleg. een betrouwbare en goed geïnformeerde bron. 

voor nu dus even geniet van de zon! ik duik min of meer even onder. 👊