De verwondering van mijn Innerlijke Kinderen...

Wat is een innerlijk kind?

Zoals we weten doorloopt je brein samen met je lichaam alle fasen van het menselijke (zoogdier) leven. Het maakt zeer zeker bewust de fasen : geboorte, baby, dreumes, peuter, kleuter, kind, tiener, puber, jong volwassene, volwassene, senior en de dood mee. Zelfs de fases die  je in je bewuste brein niet herinnerd worden opgeslagen in het onderbewuste deel van het brein. En zo kunnen ze nog je hele verdere leven van invloed zijn op je leven. 

De fases van geboorte tot en met puber creëren je innerlijke kindsdelen.

Iedereen heeft dus altijd kindsdelen. 

Als er bij het doorlopen van je leven geen heel schokkende gebeurtenissen plaatsvinden, kan je deze kindsdelen vooral opmerken op vrolijke en rustige momenten. Wanneer je goed op jezelf staat afgestemd. B.V. de verwondering en het geluk dat je kan voelen van: wind door je haren, het zien van je spelende kinderen, een vlinder die voorbij vliegt, dingen doen die je als kind al leuk vond, enz enz...

Als je in een of meerdere van die fasen nare dingen te verduren krijgt, raken die afzonderlijke delen beschadigd. En kunnen ze je tijdens het volwassen deel van je leven in de weg gaan zitten of ze verdwijnen naar de achtergrond waar ze niet gevoeld of gehoord worden. Ze verstoppen zich als het ware nog steeds voor de gevaren van hun eigen tijd.

Dat is wat mijn innerlijke kinderen vooral gedaan hebben en van tijd tot tijd nog steeds doen. En als ze zichzelf wel lieten/laten, zien/horen, dan gebeurd(e) dat voornamelijk door triggers van negatieve ervaringen. Waardoor ik als volwassene vaak nogal kinderlijke reacties had/heb op gevoelens en situaties die leken/lijken op die uit het verleden.

Zo word een deel van mij getriggerd als mensen boos zijn en schreeuwen. Ik voel dan de drang om mezelf te verstoppen of klein te maken. Een ander deel wordt getriggerd als ik alleen ben op een plaats met veel drukte. (een drukke supermarkt, marktplein, enz.) en voelt mijn volwassen lichaam de paniek en wanhoop die de kleine versie van mezelf niet heeft leren omzetten.

Therapie voor verandering

Er zijn therapeuten die specifiek werken met de innerlijke kinderen van hun patiënten. Innerlijk kind werk heet dat. En in deze vorm van therapie word contact gezocht met de innerlijke kinderen van de patiënt doormiddel van visualisatie en meditatie technieken. Zo kan iemand b.v. visualiseren dat hij/zij een jongere versie ontmoet en het kan geruststellen, knuffelen, advies geven. Waardoor dat deel zich veiliger gaat voelen en naar de achtergrond verdwijnt, zodat het de reacties en belevingen van de volwassen versie niet meer zo verstoord. 

Hoewel Ik zelf nooit in therapie aan innerlijk kind werk heb gedaan, Merk ik sinds kort wel de positieve gevolgen van wat de therapie voor mijn innerlijke kinderen doet/kan doen.

Ik ben wel altijd geïntrigeerd geweest in Innerlijk kind werk en heb er dus ook veel over gelezen.   

Ik sta er open voor zullen we het maar noemen.

Duidelijke verandering voelen.

 Afgelopen week was het weer tijd voor het jaarlijkse bezoek aan de Efteling met Brainact.  Waar ik voor het eerst ECHT verandering in mezelf opmerkte.

Foto 1 hierboven:

Deze draak maakte me als klein kind doodsbang.

De afgelopen jaren merkte ik dat wat ik heb leren herkennen als het rebelse tienerdeel in mij, me ervan weerhield om echt van het sprookjesbos te genieten.

Dit jaar voelde ik echter een sterke, kinderlijke verwondering, vermengd met mijn volwassen liefde voor de technologie van animatronics.

Ik herinner me nog heel goed hoe ik daar stond te kijken hoe de draak beweegt. Ik genoot van elke seconde.

tegelijk er tijd echter...

lijkt het erop of een van mijn innerlijke kinderen besloot dat deze draak veel te eng was voor mijn baby, die ik daardoor onbewust beschermde met mijn lichaam. 

Foto 2 hieronder links:

Als kind was ik ook doodsbang van de wolf die op de deur klopte bij dit tafereel uit het verhaal van "De wolf en de zeven geitjes".

 Ik herinner me zelfs dat ik nachtmerries had de nacht nadat we daar waren geweest.

Dit jaar kon ik het tafereel eindelijk zien zoals het is. En de enge wolf was precies dat. Een enge wolf uit een sprookje. 

 Foto 3 hiernaast rechts:

Vertelde een van onze vrijwilligers dat er voor de boom van de trollenkoning een plek is die trilt als je er op staat. 

Ik voelde wel dat ik er op wilde staan maar een van mijn kindsdelen trilde van spanning. pas toen een van de vrijwilligers mijn hand pakte (in de tijd van dit innerlijke kind was het haar vader die zijn hand bood en rust bracht) en me naar en op de plek loodste, voelde ik dat deel tot rust komen. zoals je ziet ging een van de andere vrijwilligers ook nog achter me staan wat extra veiligheid bood. Het hielp me in het hier en nu te blijven, het hielp het kind in mij te genieten van die interessante "man" op zijn boomtroon. 

Ik voelde me deze keer bewuster, vrolijker en gelukkiger.

Het is niet dat ik er de afgelopen jaren niet van heb genoten, maar dit was een wereld van verschil voor mezelf.

Het gevoel er te zijn en verbonden te zijn met de wereld en de mensen om me heen, maakte dit jaar echt een dag vol verwondering.