Aan slachtoffers van misbruik word vaak een (uitgesproken of niet) zwijgplicht opgelegd door de dader of daders.
Dit zorgt ervoor dat het slachtoffer steeds verder isoleert.
Ik heb het hier al eens eerder besproken in een post. Althans toen raakte ik puur een tipje van dit probleem aan. Dus nu ik zelf tijdens therapie steeds meer begin te ervaren hoe het onderwerp Zwijgen of Spreken mij beïnvloed, wil ik hier wat breder op in gaan. En spreek ik wederom voornamelijk uit mijn eigen ervaringen en gevoelens hieromtrent.
Zelfs tijdens het schrijven van deze blog post voel ik een duidelijke weerstand in mijn lichaam en geest. Zo groot en invloedrijk kan die opgelegde zwijgplicht dus zijn. Maar ik voel tegelijk dat ik er klaar voor ben en klaar mee ben. Zwijgen is wat mij betreft niet langer zilver maar zwart als de donkerste nacht.
Tijdens mijn laatste Narratieve Therapie sessie afgelopen week sprak ik breder dan ik ooit heb kunnen doen over hoe die zwijgplicht in mij omgezet werd naar een doodsangst om te onthullen. In mijn hoofd gillen de stemmen dingen als, "JIJ breekt de familie" "Niets zal ooit nog goed zijn" "Niemand zal je geloven" "Iedereen zal je haten".
Maar ik sprak ook over hoe het voelt om niet te spreken/kunnen spreken. Het gevoel van in een kooi opgesloten zitten en/of aan de ketting liggen, komen voor het grootste deel van het moeten zwijgen af. Waarop mijn therapeute toen ik uitgesproken was me vroeg hoe ik me op dat moment voelde. Of er iets veranderd was. Na het uitspreken van deze dingen, moest ik na een denk pauze erkennen dat het spreken me inderdaad iets had verlicht. Ik beschreef het gevoel als "Het slotje van de kooi is los, maar ik kan er nog niet uit want de kat zit grijnzend onder het deurtje" en Er is iets meer beweging de ketting om mijn enkel maar ik kan nog niet staan.
Dat gevoel leert me dat spreken de enige uitweg gaat zijn. En dat het beter is voor mezelf op de lange termijn, dan te blijven zwijgen. Hoe zwaar dat ook gaat zijn. Hoe bang ik ook ben om de mensen om wie ik geef of gegeven heb met mijn verhaal te breken. Het feit is dat ik zelf aan het zwijgen ten onder zal gaan als ik niet het risico neem ... en spreek over wat en door wie mij is aangedaan.
Door in een veilige omgeving te beginnen met het hardop uitspreken van wat het slachtoffer is overkomen, kan het misplaatste schuld en/of schaamte gevoel worden neergelegd bij de dader/daders. waar die gevoelens thuis horen.
Wat mij tijdens de sessie ook hielp om me veilig en geloofd te voelen is dat in tegenstelling tot voormalige therapeuten, Mijn huidige therapeuten me aankijken als ik praat. Niet tegelijk zitten te schrijven en hummen, maar echt oprecht luisteren en vragen of opmerken. Het gaf mij ook het gevoel dat mijn verhaal gehoord mag worden en dat wat er gebeurt is ook echt gebeurt is. Als slachtoffer maak je jezelf makkelijk wijs dat wat je meemaakte er niet toe doet of niet bestaat. Versterkt door wat daders, omstanders tegen je zeggen. Uitspraken als "we kunnen de tijd niet terug draaien" "Je zit altijd vol drama" "Ik heb nooit iets gemerkt aan jou of hem/haar" "Je hebt zijn/haar affectie gewoon verkeerd begrepen"... en ga zo maar door... Geven een slachtoffer tussen de letters door mee dat haar/zijn verhaal er niet toe doen.
Mijn eigen moeder ... Schoot met een zin als "dit soort dingen gebeuren wel eens als je jong bent" mijn poging om te onthullen uit de lucht als een vogel in vrije vlucht op een mooie winter ochtend. Ik heb het daarna nooit meer geprobeerd. Maar ook een paar jaar geleden nog. Toen ik een bekende uit het verleden vertelde wat er in mijn verleden had gespeeld...en de zin "Je had het me toch kunnen vertellen." je wist toch dat je alles bij me kwijt kon" . Op een toon die verraadde dat deze persoon zich gepikeerd voelde omdat ik me kenbaar niet veilig genoeg had gevoeld haar over het misbruik te vertellen. Deed me in het nu vooral pijn omdat het mijn gevoel van schuld en schaamte dat toch al aanwezig was versterkte.
Terwijl je dit niet kunt stoppen als slachtoffer. Het stopt pas als de dader/daders beseffen waar ze in hemelsnaam mee bezig zijn óf er een buitenstaander ontdekt wat er gaande is en dit meld bij de juiste instanties en die instanties hun plicht uitvoeren.
Zelf ben ik pas echt gaan praten vanaf halverwege mijn 20'ers. de eerste persoon buiten mijn echtgenoot, was onze huisarts. Maar zeker in die begin jaren was het mondjes maat. Pas een heel paar jaren later werd ook bij hen de omvang zichtbaarder, waardoor gerichtere hulp kon worden gezocht.
Nu 45 jaar jong zwijg ik al bijna mijn gehele leven en dat moet stoppen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Heeft u vragen, klachten of verhalen?
Laat deze dan hier achter.