De verwondering van mijn Innerlijke Kinderen...

Wat is een innerlijk kind?

Zoals we weten doorloopt je brein samen met je lichaam alle fasen van het menselijke (zoogdier) leven. Het maakt zeer zeker bewust de fasen : geboorte, baby, dreumes, peuter, kleuter, kind, tiener, puber, jong volwassene, volwassene, senior en de dood mee. Zelfs de fases die  je in je bewuste brein niet herinnerd worden opgeslagen in het onderbewuste deel van het brein. En zo kunnen ze nog je hele verdere leven van invloed zijn op je leven. 

De fases van geboorte tot en met puber creëren je innerlijke kindsdelen.

Iedereen heeft dus altijd kindsdelen. 

Als er bij het doorlopen van je leven geen heel schokkende gebeurtenissen plaatsvinden, kan je deze kindsdelen vooral opmerken op vrolijke en rustige momenten. Wanneer je goed op jezelf staat afgestemd. B.V. de verwondering en het geluk dat je kan voelen van: wind door je haren, het zien van je spelende kinderen, een vlinder die voorbij vliegt, dingen doen die je als kind al leuk vond, enz enz...

Als je in een of meerdere van die fasen nare dingen te verduren krijgt, raken die afzonderlijke delen beschadigd. En kunnen ze je tijdens het volwassen deel van je leven in de weg gaan zitten of ze verdwijnen naar de achtergrond waar ze niet gevoeld of gehoord worden. Ze verstoppen zich als het ware nog steeds voor de gevaren van hun eigen tijd.

Dat is wat mijn innerlijke kinderen vooral gedaan hebben en van tijd tot tijd nog steeds doen. En als ze zichzelf wel lieten/laten, zien/horen, dan gebeurd(e) dat voornamelijk door triggers van negatieve ervaringen. Waardoor ik als volwassene vaak nogal kinderlijke reacties had/heb op gevoelens en situaties die leken/lijken op die uit het verleden.

Zo word een deel van mij getriggerd als mensen boos zijn en schreeuwen. Ik voel dan de drang om mezelf te verstoppen of klein te maken. Een ander deel wordt getriggerd als ik alleen ben op een plaats met veel drukte. (een drukke supermarkt, marktplein, enz.) en voelt mijn volwassen lichaam de paniek en wanhoop die de kleine versie van mezelf niet heeft leren omzetten.

Therapie voor verandering

Er zijn therapeuten die specifiek werken met de innerlijke kinderen van hun patiënten. Innerlijk kind werk heet dat. En in deze vorm van therapie word contact gezocht met de innerlijke kinderen van de patiënt doormiddel van visualisatie en meditatie technieken. Zo kan iemand b.v. visualiseren dat hij/zij een jongere versie ontmoet en het kan geruststellen, knuffelen, advies geven. Waardoor dat deel zich veiliger gaat voelen en naar de achtergrond verdwijnt, zodat het de reacties en belevingen van de volwassen versie niet meer zo verstoord. 

Hoewel Ik zelf nooit in therapie aan innerlijk kind werk heb gedaan, Merk ik sinds kort wel de positieve gevolgen van wat de therapie voor mijn innerlijke kinderen doet/kan doen.

Ik ben wel altijd geïntrigeerd geweest in Innerlijk kind werk en heb er dus ook veel over gelezen.   

Ik sta er open voor zullen we het maar noemen.

Duidelijke verandering voelen.

 Afgelopen week was het weer tijd voor het jaarlijkse bezoek aan de Efteling met Brainact.  Waar ik voor het eerst ECHT verandering in mezelf opmerkte.

Foto 1 hierboven:

Deze draak maakte me als klein kind doodsbang.

De afgelopen jaren merkte ik dat wat ik heb leren herkennen als het rebelse tienerdeel in mij, me ervan weerhield om echt van het sprookjesbos te genieten.

Dit jaar voelde ik echter een sterke, kinderlijke verwondering, vermengd met mijn volwassen liefde voor de technologie van animatronics.

Ik herinner me nog heel goed hoe ik daar stond te kijken hoe de draak beweegt. Ik genoot van elke seconde.

tegelijk er tijd echter...

lijkt het erop of een van mijn innerlijke kinderen besloot dat deze draak veel te eng was voor mijn baby, die ik daardoor onbewust beschermde met mijn lichaam. 

Foto 2 hieronder links:

Als kind was ik ook doodsbang van de wolf die op de deur klopte bij dit tafereel uit het verhaal van "De wolf en de zeven geitjes".

 Ik herinner me zelfs dat ik nachtmerries had de nacht nadat we daar waren geweest.

Dit jaar kon ik het tafereel eindelijk zien zoals het is. En de enge wolf was precies dat. Een enge wolf uit een sprookje. 

 Foto 3 hiernaast rechts:

Vertelde een van onze vrijwilligers dat er voor de boom van de trollenkoning een plek is die trilt als je er op staat. 

Ik voelde wel dat ik er op wilde staan maar een van mijn kindsdelen trilde van spanning. pas toen een van de vrijwilligers mijn hand pakte (in de tijd van dit innerlijke kind was het haar vader die zijn hand bood en rust bracht) en me naar en op de plek loodste, voelde ik dat deel tot rust komen. zoals je ziet ging een van de andere vrijwilligers ook nog achter me staan wat extra veiligheid bood. Het hielp me in het hier en nu te blijven, het hielp het kind in mij te genieten van die interessante "man" op zijn boomtroon. 

Ik voelde me deze keer bewuster, vrolijker en gelukkiger.

Het is niet dat ik er de afgelopen jaren niet van heb genoten, maar dit was een wereld van verschil voor mezelf.

Het gevoel er te zijn en verbonden te zijn met de wereld en de mensen om me heen, maakte dit jaar echt een dag vol verwondering. 

De STILLE strijd opgeven & Hoe belangrijk het is om HARDOP te blijven spreken. (Traumaverwerking)

 

Aan slachtoffers van misbruik word vaak een (uitgesproken of niet) zwijgplicht opgelegd door de dader of daders.

Dit zorgt ervoor dat het slachtoffer steeds verder isoleert.

Ik heb het hier al eens eerder besproken in een post. Althans toen raakte ik puur een tipje van dit probleem aan. Dus nu ik zelf tijdens therapie steeds meer begin te ervaren hoe het onderwerp Zwijgen of Spreken mij beïnvloed, wil ik hier wat breder op in gaan. En spreek ik wederom voornamelijk uit mijn eigen ervaringen en gevoelens hieromtrent.

Zelfs tijdens het schrijven van deze blog post voel ik een duidelijke weerstand in mijn lichaam en geest. Zo groot en invloedrijk kan die opgelegde zwijgplicht dus zijn. Maar ik voel tegelijk dat ik er klaar voor ben en klaar mee ben. Zwijgen is wat mij betreft niet langer zilver maar zwart als de donkerste nacht. 

Tijdens mijn laatste Narratieve Therapie sessie afgelopen week sprak ik breder dan ik ooit heb kunnen doen over hoe die zwijgplicht in mij omgezet werd naar een doodsangst om te onthullen. In mijn hoofd gillen de stemmen dingen als, "JIJ breekt de familie" "Niets zal ooit nog goed zijn" "Niemand zal je geloven" "Iedereen zal je haten".  

Maar ik sprak ook over hoe het voelt om niet te spreken/kunnen spreken. Het gevoel van in een kooi opgesloten zitten en/of aan de ketting liggen, komen voor het grootste deel van het moeten zwijgen af. Waarop mijn therapeute toen ik uitgesproken was me vroeg hoe ik me op dat moment voelde. Of er iets veranderd was. Na het uitspreken van deze dingen, moest ik na een denk pauze erkennen dat het spreken me inderdaad iets had verlicht. Ik beschreef het gevoel als "Het slotje van de kooi is los, maar ik kan er nog niet uit want de kat zit grijnzend onder het deurtje" en Er is iets meer beweging de ketting om mijn enkel maar ik kan nog niet staan.   

Dat gevoel leert me dat spreken de enige uitweg gaat zijn. En dat het beter is voor mezelf op de lange termijn, dan te blijven zwijgen. Hoe zwaar dat ook gaat zijn. Hoe bang ik ook ben om de mensen om wie ik geef of gegeven heb met mijn verhaal te breken. Het feit is dat ik zelf aan het zwijgen ten onder zal gaan als ik niet het risico neem ... en spreek over wat en door wie mij is aangedaan. 

Door in een veilige omgeving te beginnen met het hardop uitspreken van wat het slachtoffer is overkomen, kan het misplaatste schuld en/of schaamte gevoel worden neergelegd bij de dader/daders. waar die gevoelens thuis horen. 

Wat mij tijdens de sessie ook hielp om me veilig en geloofd te voelen is dat in tegenstelling tot voormalige therapeuten, Mijn huidige therapeuten me aankijken als ik praat. Niet tegelijk zitten te schrijven en hummen, maar echt oprecht luisteren en vragen of opmerken. Het gaf mij ook het gevoel dat mijn verhaal gehoord mag worden en dat wat er gebeurt is ook echt gebeurt is. Als slachtoffer maak je jezelf makkelijk wijs dat wat je meemaakte er niet toe doet of niet bestaat. Versterkt door wat daders, omstanders tegen je zeggen. Uitspraken als "we kunnen de tijd niet terug draaien" "Je zit altijd vol drama" "Ik heb nooit iets gemerkt aan jou of hem/haar" "Je hebt zijn/haar affectie gewoon verkeerd begrepen"... en ga zo maar door... Geven een slachtoffer tussen de letters door mee dat haar/zijn verhaal er niet toe doen. 

Mijn eigen moeder ... Schoot met een zin als "dit soort dingen gebeuren wel eens als je jong bent" mijn poging om te onthullen uit de lucht als een vogel in vrije vlucht op een mooie winter ochtend. Ik heb het daarna nooit meer geprobeerd. Maar ook een paar jaar geleden nog. Toen ik een bekende uit het verleden vertelde wat er in mijn verleden had gespeeld...en de zin "Je had het me toch kunnen vertellen." je wist toch dat je alles bij me kwijt kon" . Op een toon die verraadde dat deze persoon zich gepikeerd voelde omdat ik me kenbaar niet veilig genoeg had gevoeld haar over het misbruik te vertellen. Deed me in het nu vooral pijn omdat het mijn gevoel van schuld en schaamte dat toch al aanwezig was versterkte.

Terwijl je dit niet kunt stoppen als slachtoffer. Het stopt pas als de dader/daders beseffen waar ze in hemelsnaam mee bezig zijn óf er een buitenstaander ontdekt wat er gaande is en dit meld bij de juiste instanties en die instanties hun plicht uitvoeren.

Zelf ben ik pas echt gaan praten vanaf halverwege mijn 20'ers. de eerste persoon buiten mijn echtgenoot, was onze huisarts. Maar zeker in die begin jaren was het mondjes maat. Pas een heel paar jaren later werd ook bij hen de omvang zichtbaarder, waardoor gerichtere hulp kon worden gezocht. 

Nu 45 jaar jong zwijg ik al bijna mijn gehele leven en dat moet stoppen.